Αδυνατώ..........

Αυτό θα είναι το τελευταίο μου άρθρο.Δεν θα ξαναγράψω μέχρι τις 27 Ιουλίου.Όχι,δεν θα ξαναγράψω.Όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά κυρίως γιατί γράφω συνέχεια με αποτέλεσμα να "καίω" ορισμένα άρθρα,όπως πολύ σωστά μου έχουν υποδείξει κάποιοι καλοί μου φίλοι(πολλά ευχαριστώ στον anastasios).

Δεν είχα πάει ποτέ σε συναυλία.Τουλάχιστον μεγάλη.Σε όσες συναυλίες και αν έχω πάει ο κόσμος πολύ λίγος.Ίσως λόγω επαρχίας,ίσως λόγω ιδιαίτερων μουσικών(;) προτιμήσεων.Δεν έχω δει δηλαδή πολύ κόσμο μαζεμένο.Δεν έχω δει πολύ κόσμο να χτυπιέται,να διασκεδάζει,να βρίσκεται ρε παιδί μου σε άλλο κόσμο.
Χτές,Σάββατο 23 Ιουνίου 2006 πήγα στον Κεραμεικό.Στην Τεχνόπολη.Γινόταν όπως κάθε χρόνο τα τελευταία τρία (;),θα σας γελάσω το,το καθιερωμένο schoolwave.
Τα συγκροτήματα,ή καλύτερα τα μαθητικά συγκροτήματα πολλά.Κυρίως βέβαια ροκ και μάλιστα σκληρό.Δυστυχώς για μένα τα hip hop συγκροτήματα έχουν εμφανιστεί νωρίς και δεν τα έχω προλάβει.Τέλος πάντων....
Η ώρα περνάει ευχάριστα.Επιδείξεις bmx,graffitti και πολλά φρικιά... :Ρ.Ναι πολλά φρικιά.Πολλοί αποτυχημένοι.Πολλοί τελευταίοι.Όλοι τους σχεδόν ατημέλητοι,μαλλιάδες με μαύρα ρούχα.
Και μέσα σε αυτούς και εγώ.ΚΑΙ ΕΓΩ.ΝΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ.
Η ώρα έχει φθάσει περίπου 23:15 ώσπου εμφανίζεται εκείνος.Ο ένας,ο μοναδικός.Είμαι έτοιμος να κλάψω.Επιτέλους(!) τον βλέπω από κοντά.Θα τον ακούσω επιτέλους(!) ζωντανά.
Μα καλά,για ποιόν μιλάω επιτέλους;;;;
Για τον Ρουβά;;;Για τον Τσαλίκη;;;Για τον Πετρέλη;;;Για τον Χ;;;;
ΟΧΙ.Ατυχήσατε.
Μιλάω για τον Γιάννη Αγγελάκα.Τον πάλαι ποτέ τραγουδιστή των Τρύπες..Ο μόνος άνθρωπος από τη ροκ μουσική σκηνή ο οποίος μπορεί να μου μιλήσει κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου...
Ο μόνος ο οποίος μπορεί να με συνεπάρει.Να με ανεβάσει ψηλά.....
Το κοινό με το που εμφανίζεται ο ΓΙΑΝΝΗΣ παραληρεί.Χειροκροτήματα.Κραυγές.Σφυρίγματα.
Και αυτός ανταποδίδει με μια μόνο φράση:"Καλησπέρα παιδιά,καλησπέρα schoolwave".Και αρχίζει η τελετή.Κάτι σαν μυσταγωγία ήταν.ΟΧΙ.Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Ξεκινάει νομίζω με το τραγούδι "Άγρια των άστρων μουσική".Σιγά αρχίζουμε όλοι μας να μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο......
Συνεχίζει με διάφορα άλλα τραγούδια....
Σε όλα πραγματικά γίνεται χαμός.....όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το παρακάτω....
Η ώρα έχει φθάσει περίπου 23:50.Όλοι μας εξουθενωμένοι.Τα χέρια μου έχουν μουδιάσει από το πολύ χειροκρότημα.Δεν τα νιώθω.Η μπλούζα μου έχει κολλήσει πάνω μου από το πολύ ιδρώτα.Ο Δημήτρης δίπλα μου τα ίδια.Έχουμε στην κυριολεξία σκάσει.Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τραγουδάμε.
Μέχρι τώρα έχουμε τραγουδήσει σχεδόν όλα τα τραγούδια του:
Από το "διάολε μου κρύβεις το Θεό" μέχρι το "Ακούω την αγάπη" ,και από μέχρι το "Μέσα μου αέρας που φυσά" μέχρι το "Βάλε φωτιά σε ότι σου καίει,σε ότι σου τρώει την ψυχή,είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή"...
Από τα ηχεία ακούγεται μια φωνή.Κάτι σαν ουρλιαχτό.Στη συνέχεια ένας μπαγλαμάς.Το κοινό παραληρεί.Θα πει το "Σιγά μην κλάψω" λέω στο Μήτσο.Εκείνος συμφωνεί κάνοντας ένα νεύμα.Δεν έχει δύναμη ούτε να μιλήσει.
Το τραγούδι αρχίζει.Ο ΓΙΑΝΝΗΣ τραγουδάει.Έχει ιδρώσει.Τα μαλλιά του έχουν κολλήσει στο πρόσωπο του.Η μπλούζα του έχει κολλήσει στο σώμα του.Και όμως τραγουδά.Είναι τώρα έτοιμος να πει το:"Σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ".
Εκείνη τη γαμημένη στιγμή νιώθω σαν να με χτυπάνε 20.000 V.Το σώμα μου και το μυαλό μου πλέον είναι δυο έννοιες αντίθετες.Και τα δυο δεν υπακούν πλέον σε κανένα.
Πιανόμαστε με τον Μήτσο αγκαλιά και χοροπηδάμε.Τραγουδάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε.Κάνουμε λες και κάποιος μας έχει βάλει στη πρίζα.Τραγουδάμε.Νιώθουμε τον ηλεκτρισμό στον αέρα.Η υψωμένη γροθιά ΤΟΥ σημαίνει πολλά.Σημαίνει τα πάντα.Δεν έχουμε άλλες δυνάμεις.Και όμως παραμένουμε αγκαλιασμένοι και τραγουδάμε.Ουρλιάζουμε.
Ο κόσμος δίπλα μας είναι σαν να μας ακολουθεί.Ή εμείς να ακολουθούμε τον κόσμο.Άλλοι να κλαίνε.Άλλοι να έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια λες και έχουν παραδοθεί....Άλλοι απλώς σκυφτοί να σιγοτραγουδάνε και να κουνιούνται σύμφωνα με το ρυθμό.Όλοι μας έχουμε αφεθεί.Είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος.Μακάρι να είχε παγώσει για πάντα ο χρόνος...
Τέτοιο πράγμα δεν το είχα ξαναζήσει....
Το τραγούδι συνεχιζόταν.Όλοι μας αρνιόμασταν να ησυχάσουμε.Αρνιόμασταν πεισματικά να παραδοθούμε στη κούραση μας.
Σηκώναμε κεφάλι.....
Ο Μήτσος σε μια στιγμή έχει σταματήσει να χοροπηδά και έχει αφεθεί στο ρυθμό.Λες και προσπαθεί να χωνέψει με τη μια το τραγούδι.........
Εγώ είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα......
Πρέπει να δακρύσω ρε.......
Και όμως κάτι μαγικό μέσα μου μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να τραγουδώ,να συνεχίσω να χειροκροτώ και ας μη νιώθω πλέον τα χέρια μου...
Κάτι μαγικό....
Δεν φανταζόμουν καν ότι υπάρχει.....
Το τραγούδι αυτό μου μιλάει κατευθείαν μέσα μου....δεν μου αφήνει περιθώρια για σκέψη,μόνο για πράξη:"Σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ,θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω".....
Το τραγούδι είναι μαγικό...
Όλα εκείνη τη στιγμή είναι μαγικά......
Λες και είναι βγαλμένα μέσα από κάποιο παραμύθι που μας έλεγαν μικροί για να κοιμηθούμε....
Πλέον δεν πατάμε στη Γη..
Πλέον δεν πατάμε στο έδαφος....
Αιωρούμαστε σαν τα σύννεφα πριν από τη μπόρα....
Εκείνη τη στιγμή δεν είχε απολύτως τίποτα σημασία.....
Ποιος είμαι,που πάω,τι θέλω να κάνω,τι ζητάω....
και όχι δεν είναι κατάσταση έκστασης....όχι
είναι πραγματική ψυχαγωγία που πηγάζει μέσα από έναν πραγματικό καλλιτέχνη ...
γιατί ο άνθρωπος είναι καλλιτέχνης......
έχει να σου δώσει κάτι.....
έχει να σου πει κάτι....
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Το τραγούδι τελείωσε.Η συναυλία τελείωσε.Όλοι μας έχουμε μείνει αποσβολωμένοι.Άφωνοι.Μαλάκες ρε παιδί μου....
Δεν ξέρουμε που να πάμε,τι να κάνουμε,ποιοι είμαστε.....
δεν περπατάμε......
απλώς τα φτερά μας ακουμπάνε στη Γη....απλώς
Το βράδυ το σημερινό δεν έχω κοιμηθεί καθόλου....
Δεν μπόρεσα...
Το τραγούδι αυτό και γενικότερα που τον είδα από κοντά μου χάλασε την όποια ηρεμία είχα....
Αδυνατώ.........

• "Σιγά μην κλάψω"

• "Η γιορτή"

• "Ακούω την Αγάπη"

• "Η γιορτή" στο schoolwave 2007

• Ο Γιάννης για την τηλεόραση