"Κατουράτε το καπάκι της τουαλέτας κύριε;" Θα μπορούσε να είναι η ψαρωτική ερώτηση του ανακριτή στο Γκουαντάναμο. "Όχι ποτέ" και κερδίσατε μια μόνιμη άδεια παραμονής στην Κούβα. "Ναι φυσικά" και είστε ελεύθερος.
Μια τόσο απλή, σχεδόν αθέλητη, ενέργεια μπορεί να δείξει ξεκάθαρα πού γέρνουν και τα δύο κεφάλια. Πώς; Τόσο απλά... όσο το κατούρημα
Αυτός που κατουράει το καπάκι λειτουργεί με το σκεπτικό "Τι με νοιάζει εμένα τι θα κάνεις εσύ, αφού έτσι κι αλλιώς εγώ κατουράω όρθιος". Γέρνει λοιπόν δεξιά. Ενσαρκώνει τη νοοτροπία πίσω από την μίζα, τη νοοτροπία πίσω από το κάψιμο των δασών, τη νοοτροπία που κυβερνά αυτόν τον τόπο. "Αφού εγώ έκανα την δουλειά μου, οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν".
Αυτός πάλι που δεν κατουράει το καπάκι λειτουργεί αλλιώς "Μπορεί εγώ να κατουράω όρθιος, αλλά όλοι χέζουμε καθιστοί". Έχει συνείδηση της συλλογικότητας, την αίσθηση ότι συμφέρον δικό μου είναι να καλύπτονται οι ανάγκες όλων. Γέρνει δηλαδή αριστερά.
Γιατί λοιπόν να ξοδεύονται εκατομμύρια σε κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας, σε συστήματα ασφαλείας, σε ρουφιάνους, σε χαφιέδες, σε μπάτσους, σε μίζες από την Siemens, σε C4i και δεν συμμαζεύεται όταν μπορούν τόσο απλά να μάθουν τι σκατά έχουμε στο κεφάλι μας; Πόσα λεφτά θα γλίτωνε ο ελληνικός προϋπολογισμός αν έβαζε μια κάμερα σε κάθε τουαλέτα;
Προκύπτουν επομένως τα παρακάτω ερωτηματικά
Ο Τσίπρας κατουράει το καπάκι του;
Παθαίνουν δερματίτιδες συχνότερα οι Δαπίτισες από ότι οι Εαακίτισες;
Το Κέντρο τι κάνει με το καπάκι του;
Στο Γκουαντάναμο δεν εφαρμόζεται αυτή η τεχνική γιατί δεν τους αφήνουν να πάνε τουαλέτα;
Αν μαθευτεί παραέξω οι αναρχικοί θα αρχίσουν εκτός από κάμερες να σπάνε και δημόσια ουρητήρια;
1.JPG)
