Όχι ρε!!!!!!!!!!!!!Ποτέ ρε!!!!!!!!!!!!!!!!

Τρίτη Βράδυ.Έχω γυρίσει σχεδόν ψόφιος από τη σχολή.Το κεφάλι μου,καζάνι.Βράζει δε βράζει το ίδιο είναι.
Γυρίζω σπίτι.Μέσα μου μόνο μια σκέψη:"Άντε να πάω να φάω για να αρχίσω να διαβάσω το κωλομάθημα το σχέδιο που δεν έχω καταλάβει τίποτα έως τώρα".
Πηγαίνω να φάω.Τρώω.Βγαίνω για λίγο έξω και περπατώ.
Περπατώ.Περπατώ.Προχωρώ με βήμα ούτε πολύ ταχύ αλλά ούτε και πολύ αργό.
Περπατώ.
Φτάνει μια στιγμή που σταματώ σε ένα φανάρι.Έχει κόκκινο.Τα αμάξια περνάνε από μπροστά μου με υπερβολική ταχύτητα.Μέσα τους οι οδηγοί αν τους δείς όλοι αγχωμένοι.Όλοι φαίνονται κάτι να κυνηγούν,κάτι να ψάχνουν.
Μέσα μου μια φωνή ακούγεται:"Πέσε,δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις,πέσε να ξεκουραστείς,πέσε να γλυτώσεις".
Εγώ ταράζομαι.Να πέσω;;;Και τα τόσα όνειρα;;;Οι τόσες προσδοκίες;;;;Θα πάνε όλα χαμένα;;;
Και από την άλλη όμως καλό θα μου κάνω.Ούτε άγχος,ούτε διάβασμα,ούτε τίποτα.Μια απέραντη ησυχία και ξεκούραση.
Το φανάρι εν τω μεταξύ γίνεται πράσινο.Περνάω.Δεν ξέρω γιατί,αλλά περνάω.Ίσως από αναποφασιστικότητα αλλά περνάω.Ίσως επειδή είμαι χέστης τελικά αλλά περνάω.Ίσως επειδή μου ήρθε ξαφνικά,αλλά περνάω.
Φτάνω στο σπίτι.Ανοίγω την πόρτα.Μπαίνω μέσα.Κάνω ένα κρύο ντους.Τα κάνω όλα γρήγορα για να βρώ χρόνο να διαβάσω.
Η φωνή αντηχεί ακόμα μέσα μου.Και μάλιστα τώρα με μια μικρή αλλαγή:"Γιατί δεν έπεσες ρε βλάκα;;;;Θα έχεις και άλλες ευκαιρίες νομίζεις;;;;Η καλύτερη τώρα ήταν!!!"
Κάνω πως δεν ακούω.Υποκρίνομαι.Κλείνω τα αφτιά μου όπως ένα μικρό παιδάκι και τραγουδάω για να μην ακούσω.
Μάταια.
Με έχει πλέον καταλάβει.Μου έχει αποσπάσει πλέον την προσοχή που ήθελα να αφιερώσω στο μάθημα.Είμαι έρμαιο της.
Κάθε τόσο αλλάζει:"Αφού δεν είσαι ικανός,παράτησε τα,άφησε τα,είναι μάταιο".
Την ακούω.
Ανοίγω την τηλεόραση.Χαζεύω λίγο.
Με αυτά και με αυτά η ώρα περνάει.Φτάνει 11.
Η φωνή έχει πλέον καθησυχάσει.Έχει ηρεμήσει.Δεν την ακούω.
Μια άλλη φωνή τώρα βγαίνει από μέσα μου:"Βλάκα,τι έκανες;;;;Έχασες πόσες ώρες χαζεύοντας ενώ θα μπορούσες να είχες προσπαθήσει να καταλάβεις κάτι;;;;".
Το άγχος με κυριεύει.Τα ήθελα και τα έπαθα.Ήμουν βλάκας και το έχω ξαναπάθει το ίδιο ακριβώς.
Έχασα κάμποση ώρα από διάβασμα.
Το μάθημα και η εργασία εξακολουθούν να παραμένουν βουνά.Πιο ψηλά από το Everest ακόμα.Και εγώ είμαι ούτε καν στη βάση.Ούτε καν στην αρχή.Δεν είμαι καν στο βουνό.
Και όμως κάτι μέσα μου,νιώθω να υπάρχει.Κάτι που μου δίνει κουράγιο και ελπίδα.Ελπίδα.Προσμονή.
ΟΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΩ ΠΟΤΕ!!!!ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ;;;ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΑΩ!!!!ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΑΡΧΙΚΗ ΦΩΝΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΝΔΩΣΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΛΕΥΚΗ ΠΕΤΣΕΤΑ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΟΥΝ ΣΗΚΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΚΑΝΑΒΑΤΣΟ,ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ.ΧΕΣΤΗΚΑ.ΕΓΩ ΘΕΩΡΩ ΝΙΚΗ ΝΑ ΔΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ.ΟΧΙ ΝΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ.ΑΥΤΟ ΕΙΧΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.
ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ.......