Ο jimvend για τη συναυλία του Αγγελάκα....

Ακούω ΤΡΥΠΕΣ όσο και αν φαίνεται παράλογο από 8 χρονών. Άθελα μου βέβαια καθώς ο αδελφός μου ήταν αυτός που άκουγε στο σπίτι, με αποτέλεσμα θέλοντας δεν θέλοντας τα άκουγα και εγώ μαζί του.

Μπορεί για μένα σε αυτή την ηλικία να ήταν υπερβολικό να ακούω τέτοιου είδους μουσική και γι αυτό δεν μου πολύ άρεσε, αλλά κάποια τραγούδια, όπως «τα κανονικά παιδιά» ήταν για μένα κάτι παραπάνω από νανούρισμα, από ένα παιδικό τραγούδι, είχε να μου δώσει κάτι παραπάνω από αυτά μίλαγε για παιδιά που στερούνται ότι εγώ έχω και θα έχω σε αυτή τη ζωή.

Μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω συστηματικά ροκ μουσική (ελληνική κυρίως) έτσι οι ΤΡΥΠΕΣ είχαν γίνει το αγαπημένο μου συγκρότημα. Οι στίχοι τους με δημιουργούσαν, φτιάχνανε την προσωπικότητα μου.

Ώσπου έμαθα ότι οι ΤΡΥΠΕΣ διαλύθηκαν και μαζί τους για μια στιγμή διαλύθηκαν όλα μου τα παιδικά όνειρα όλες μου οι παιδικές ανησυχίες. Στεναχωρήθηκα υπερβολικά «τέλος» σκέφτηκα «δεν θα ακούσω καινούργια κομμάτια τους, δεν θα τους ακούσω ποτέ live».

Τέλος πάντων πέρασαν κάποια χρόνια και πέρσι έμαθα ότι ο Αγγελάκας έχει φτιάξει ένα συγκρότημα τους Επισκέπτες (για τον Βελιωτη δεν είχα ακούσει τίποτα ) μόνο που δεν ήταν ροκ.

Έτσι ένας ξάδελφος μου έφερε το CD. Βάζω να το ακούσω «περίεργη μουσική» έπειτα «η φωνή του Αγγελάκα», «καλό κομμάτι, καλός και ο Αγγελάκας αλλά δεν είναι ροκ δεν είναι ΤΡΥΠΕΣ» σκέφτηκα.

Έτσι με τον καιρό άρχισα να το αποδέχομαι άκουσα όλα τα κομμάτια και τα περισσότερα μου άρεσαν.

Ώσπου την προηγούμενη εβδομάδα έμαθα από τον snok ότι θα τραγουδήσει στο schoolwave με τους Επισκέπτες «αν και ολόκληρη την χρονιά είχα μάθει ότι έκανε live με τον Βελιώτη δεν ήθελα να πάω γιατί είμαι νέος για να αρχίσω τα ναρκωτικά».

Έτσι συναντιόμαστε χθες με τον snok και πάμε schoolwave. Εκεί κάτι ερημιδες κάνανε κόλπα με skateboard και BMX, παντού καφρίλες γιατί έπαιζαν εκείνη την ώρα κάτι μαθητικά συγκροτήματα σκληρή metal μουσική.

Εκεί συνάντησα και ένα συνάδελφο από την σχολή «καμένος» και αυτός με τις ΤΡΥΠΕΣ.

Κάποια στιγμή τελειώνουν τα μαθητικά συγκροτήματα μου λέει ο snok τώρα θα βγει ο Αγγελάκας η αγωνία κατακόρυφη και ο snok δίπλα μου να μιλάει με μια κοπέλα για χιπ χοπ «τι λένε τέτοια ώρα οι καμένοι» σκέπτομαι.

αυτό έπρεπε να κοπεί για δυο λόγους:1.δεν μίλαγα αλλά μάγευα και 2 δεν είμαστε καμένοι....να σημειωθεί ότι η κοπέλα είχε μείνει σύξυλο από τις γνώσεις μου αλλά και την κορμοστασιά μου, snok

Ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται στην σκηνή ο Γιάννης.Πανικός όλοι φωνάζουν. Αρχίζει να τραγουδά επισκέπτες τραγουδούμε και χορεύαμε και εμείς μαζί του.

Κάποια στιγμή σκέπτομαι αυτή είναι η φωνή που ακούω τόσα χρόνια που με μεγάλωσε που μου έμαθε τόσα πράγματα. Παγώνω, σταματάω τον χορό, θέλω να κλάψω.

Ύστερα ξυπνώ, αρχίζω να χορεύω πάλι ,τώρα όμως, πιο δυνατά χάνομαι στη μουσική και στην φωνή του το ζω πιο έντονα. Ύστερα παίζει τρύπες, πωρώνομαι αφάνταστα ,αγκαλιάζω τον snok και χανόμαστε και οι δυο στο ρυθμό,στη μουσική,στους στίχους.

Κάποια στιγμή παίζει το «Σιγά μην κλάψω» ξεσηκώνεται όλος ο κόσμος.Είναι τρέλα.

Φτάνει η στιγμή που λέει τέλος και φεύγει όλοι φωνάζουν κι Άλλο και Άλλο μαζί και εγώ με φωνή αδύναμη από την κούραση.

Ξαναβγαίνει στη σκηνή και τραγουδά ΤΡΥΠΕΣ.

Ύστερα τελειώνει και ανάβουν τα φωτά, δεν θέλω να φύγω, θέλω να ακούω ΤΡΥΠΕΣ όλη νυχτα.Αλλα η συναυλία έχει τελειώσει, πρέπει να φύγω.

Η καλύτερη συναυλία που έχω πάει καλύτερη και από τους Iron Maiden που είχε 20.000 κόσμο.

Υ.Γ.: όποιος ενδιαφέρεται τα 10 καλύτερα τραγούδια των ΤΡΥΠΕΣ:1)Από μια άδεια καρδιά2)Δεν χωράς πουθενά 3)Εδώ4)Ένα πληρωμένο τραγούδι 5)Γιορτή 6) Ταξιδιάρα ψυχή 7) Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς 8) Πάρτι στον 13^ο όροφο 9)Ακούω την αγάπη 10) Χάρτινο τσίρκο

Αδυνατώ..........

Αυτό θα είναι το τελευταίο μου άρθρο.Δεν θα ξαναγράψω μέχρι τις 27 Ιουλίου.Όχι,δεν θα ξαναγράψω.Όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά κυρίως γιατί γράφω συνέχεια με αποτέλεσμα να "καίω" ορισμένα άρθρα,όπως πολύ σωστά μου έχουν υποδείξει κάποιοι καλοί μου φίλοι(πολλά ευχαριστώ στον anastasios).

Δεν είχα πάει ποτέ σε συναυλία.Τουλάχιστον μεγάλη.Σε όσες συναυλίες και αν έχω πάει ο κόσμος πολύ λίγος.Ίσως λόγω επαρχίας,ίσως λόγω ιδιαίτερων μουσικών(;) προτιμήσεων.Δεν έχω δει δηλαδή πολύ κόσμο μαζεμένο.Δεν έχω δει πολύ κόσμο να χτυπιέται,να διασκεδάζει,να βρίσκεται ρε παιδί μου σε άλλο κόσμο.
Χτές,Σάββατο 23 Ιουνίου 2006 πήγα στον Κεραμεικό.Στην Τεχνόπολη.Γινόταν όπως κάθε χρόνο τα τελευταία τρία (;),θα σας γελάσω το,το καθιερωμένο schoolwave.
Τα συγκροτήματα,ή καλύτερα τα μαθητικά συγκροτήματα πολλά.Κυρίως βέβαια ροκ και μάλιστα σκληρό.Δυστυχώς για μένα τα hip hop συγκροτήματα έχουν εμφανιστεί νωρίς και δεν τα έχω προλάβει.Τέλος πάντων....
Η ώρα περνάει ευχάριστα.Επιδείξεις bmx,graffitti και πολλά φρικιά... :Ρ.Ναι πολλά φρικιά.Πολλοί αποτυχημένοι.Πολλοί τελευταίοι.Όλοι τους σχεδόν ατημέλητοι,μαλλιάδες με μαύρα ρούχα.
Και μέσα σε αυτούς και εγώ.ΚΑΙ ΕΓΩ.ΝΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ.
Η ώρα έχει φθάσει περίπου 23:15 ώσπου εμφανίζεται εκείνος.Ο ένας,ο μοναδικός.Είμαι έτοιμος να κλάψω.Επιτέλους(!) τον βλέπω από κοντά.Θα τον ακούσω επιτέλους(!) ζωντανά.
Μα καλά,για ποιόν μιλάω επιτέλους;;;;
Για τον Ρουβά;;;Για τον Τσαλίκη;;;Για τον Πετρέλη;;;Για τον Χ;;;;
ΟΧΙ.Ατυχήσατε.
Μιλάω για τον Γιάννη Αγγελάκα.Τον πάλαι ποτέ τραγουδιστή των Τρύπες..Ο μόνος άνθρωπος από τη ροκ μουσική σκηνή ο οποίος μπορεί να μου μιλήσει κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου...
Ο μόνος ο οποίος μπορεί να με συνεπάρει.Να με ανεβάσει ψηλά.....
Το κοινό με το που εμφανίζεται ο ΓΙΑΝΝΗΣ παραληρεί.Χειροκροτήματα.Κραυγές.Σφυρίγματα.
Και αυτός ανταποδίδει με μια μόνο φράση:"Καλησπέρα παιδιά,καλησπέρα schoolwave".Και αρχίζει η τελετή.Κάτι σαν μυσταγωγία ήταν.ΟΧΙ.Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Ξεκινάει νομίζω με το τραγούδι "Άγρια των άστρων μουσική".Σιγά αρχίζουμε όλοι μας να μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο......
Συνεχίζει με διάφορα άλλα τραγούδια....
Σε όλα πραγματικά γίνεται χαμός.....όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το παρακάτω....
Η ώρα έχει φθάσει περίπου 23:50.Όλοι μας εξουθενωμένοι.Τα χέρια μου έχουν μουδιάσει από το πολύ χειροκρότημα.Δεν τα νιώθω.Η μπλούζα μου έχει κολλήσει πάνω μου από το πολύ ιδρώτα.Ο Δημήτρης δίπλα μου τα ίδια.Έχουμε στην κυριολεξία σκάσει.Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τραγουδάμε.
Μέχρι τώρα έχουμε τραγουδήσει σχεδόν όλα τα τραγούδια του:
Από το "διάολε μου κρύβεις το Θεό" μέχρι το "Ακούω την αγάπη" ,και από μέχρι το "Μέσα μου αέρας που φυσά" μέχρι το "Βάλε φωτιά σε ότι σου καίει,σε ότι σου τρώει την ψυχή,είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή"...
Από τα ηχεία ακούγεται μια φωνή.Κάτι σαν ουρλιαχτό.Στη συνέχεια ένας μπαγλαμάς.Το κοινό παραληρεί.Θα πει το "Σιγά μην κλάψω" λέω στο Μήτσο.Εκείνος συμφωνεί κάνοντας ένα νεύμα.Δεν έχει δύναμη ούτε να μιλήσει.
Το τραγούδι αρχίζει.Ο ΓΙΑΝΝΗΣ τραγουδάει.Έχει ιδρώσει.Τα μαλλιά του έχουν κολλήσει στο πρόσωπο του.Η μπλούζα του έχει κολλήσει στο σώμα του.Και όμως τραγουδά.Είναι τώρα έτοιμος να πει το:"Σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ".
Εκείνη τη γαμημένη στιγμή νιώθω σαν να με χτυπάνε 20.000 V.Το σώμα μου και το μυαλό μου πλέον είναι δυο έννοιες αντίθετες.Και τα δυο δεν υπακούν πλέον σε κανένα.
Πιανόμαστε με τον Μήτσο αγκαλιά και χοροπηδάμε.Τραγουδάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε.Κάνουμε λες και κάποιος μας έχει βάλει στη πρίζα.Τραγουδάμε.Νιώθουμε τον ηλεκτρισμό στον αέρα.Η υψωμένη γροθιά ΤΟΥ σημαίνει πολλά.Σημαίνει τα πάντα.Δεν έχουμε άλλες δυνάμεις.Και όμως παραμένουμε αγκαλιασμένοι και τραγουδάμε.Ουρλιάζουμε.
Ο κόσμος δίπλα μας είναι σαν να μας ακολουθεί.Ή εμείς να ακολουθούμε τον κόσμο.Άλλοι να κλαίνε.Άλλοι να έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια λες και έχουν παραδοθεί....Άλλοι απλώς σκυφτοί να σιγοτραγουδάνε και να κουνιούνται σύμφωνα με το ρυθμό.Όλοι μας έχουμε αφεθεί.Είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος.Μακάρι να είχε παγώσει για πάντα ο χρόνος...
Τέτοιο πράγμα δεν το είχα ξαναζήσει....
Το τραγούδι συνεχιζόταν.Όλοι μας αρνιόμασταν να ησυχάσουμε.Αρνιόμασταν πεισματικά να παραδοθούμε στη κούραση μας.
Σηκώναμε κεφάλι.....
Ο Μήτσος σε μια στιγμή έχει σταματήσει να χοροπηδά και έχει αφεθεί στο ρυθμό.Λες και προσπαθεί να χωνέψει με τη μια το τραγούδι.........
Εγώ είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα......
Πρέπει να δακρύσω ρε.......
Και όμως κάτι μαγικό μέσα μου μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να τραγουδώ,να συνεχίσω να χειροκροτώ και ας μη νιώθω πλέον τα χέρια μου...
Κάτι μαγικό....
Δεν φανταζόμουν καν ότι υπάρχει.....
Το τραγούδι αυτό μου μιλάει κατευθείαν μέσα μου....δεν μου αφήνει περιθώρια για σκέψη,μόνο για πράξη:"Σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ,θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω".....
Το τραγούδι είναι μαγικό...
Όλα εκείνη τη στιγμή είναι μαγικά......
Λες και είναι βγαλμένα μέσα από κάποιο παραμύθι που μας έλεγαν μικροί για να κοιμηθούμε....
Πλέον δεν πατάμε στη Γη..
Πλέον δεν πατάμε στο έδαφος....
Αιωρούμαστε σαν τα σύννεφα πριν από τη μπόρα....
Εκείνη τη στιγμή δεν είχε απολύτως τίποτα σημασία.....
Ποιος είμαι,που πάω,τι θέλω να κάνω,τι ζητάω....
και όχι δεν είναι κατάσταση έκστασης....όχι
είναι πραγματική ψυχαγωγία που πηγάζει μέσα από έναν πραγματικό καλλιτέχνη ...
γιατί ο άνθρωπος είναι καλλιτέχνης......
έχει να σου δώσει κάτι.....
έχει να σου πει κάτι....
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Το τραγούδι τελείωσε.Η συναυλία τελείωσε.Όλοι μας έχουμε μείνει αποσβολωμένοι.Άφωνοι.Μαλάκες ρε παιδί μου....
Δεν ξέρουμε που να πάμε,τι να κάνουμε,ποιοι είμαστε.....
δεν περπατάμε......
απλώς τα φτερά μας ακουμπάνε στη Γη....απλώς
Το βράδυ το σημερινό δεν έχω κοιμηθεί καθόλου....
Δεν μπόρεσα...
Το τραγούδι αυτό και γενικότερα που τον είδα από κοντά μου χάλασε την όποια ηρεμία είχα....
Αδυνατώ.........

• "Σιγά μην κλάψω"

• "Η γιορτή"

• "Ακούω την Αγάπη"

• "Η γιορτή" στο schoolwave 2007

• Ο Γιάννης για την τηλεόραση

Τέλος THE MOVIE

Πείτε μου ότι είστε άτριχοι,αυτό μόνο πείτε μου τίποτε άλλο.Τέλος.
Μου ήρθε στην τρέλα τώρα....................

Αν είχα λίγη..........

Αν είχα λίγη δεν θα πήγαινα.Αν είχα λίγη δεν θα πάταγα καθόλου.Αν είχα λίγη θα τους είχα χέσει κανονικά.Όμως για μια γαμημένη φορά δεν είχα.Δεν άντεξα.Δεν μπόρεσα.Δεν το είχα αν θες ρε παιδί μου......
Γιατί εγώ μεγάλωσα σε μια γειτονιά που ήταν γεμάτη από "αποτυχημένους".Γεμάτη από "άχρηστους" για την κοινωνία."Πρόβατα" για μερικούς άλλους.
Και όμως πήγα.Το γαμημένο το πόδι μου το πάτησα εκεί.Έγινα και εγώ συνένοχος,μπήκα και εγώ στο κόλπο που τόσα χρόνια κατηγορούσα,που τόσα χρόνια είχα αηδιάσει.
Από τότε δεν περνάει μέρα που να μην ζητώ συγχώρεση από τον Κύριο.Μέρα δεν περνάει.Ώρα,λεπτό,δευτερόλεπτο δεν έχει περάσει που να μην ζητώ συγχώρεση.Είναι σαν να σκότωσα αυτό που είχα μέσα μου.Αυτό που τόσο καιρό με καθοδηγούσε.Αυτό που τόσο καιρό μου στεκόταν δίπλα μου από μικρός.Αυτό που με ωθούσε να κάνω ορισμένα πράγματα και μου απαγόρευε να κάνω άλλα.Από τότε το ψάχνω να το βρω ξανά.
Μάταιος κόπος.....δυστυχώς.....
Πέρσι λοιπόν περίπου τέτοια εποχή,είχαν βγει τα αποτελέσματα των εξετάσεων.Στον Πύργο ένας χαμός.Μανάδες και Πατεράδες να τρέχουν από εδώ και από εκεί για να ικανοποιήσουν το εγωισμό τους.Να πουν ή καλύτερα να σκέφτονται:"Να ρε το παιδί μου σας γάμησε.....".Δυστυχώς οι δικοί μου δεν το έκαναν διότι δεν έχουν και πολύ μυαλό οπότε αφήστε τα.Ήμουν μόνος και χωρίς καμιά βοήθεια.
Τα αποτελέσματα είχαν ήδη βγει και όλοι περίμεναν στα σχολεία.Από τώρα και στο εξής κάτι θα άλλαζε.Κάτι διαφορετικό θα γεννηθεί.....
Φτάνουν τα αποτελέσματα περίπου κατά τις 12.00 και βγαίνουν στις ανακοινώσεις του κάθε σχολείου.
Ο χαμός του χαμού.Η κατάσταση ένα μπουρδέλο κυριολεκτικά.Σπρωξίματα,κορναρίσματα,τρέξιμο για να δούμε τι κάναμε,αν δικαιώθηκαν οι κόποι μας.Αν θα ανεβεί το κοινωνικό prestige.Γιατί στα κομμωτήρια στο Πύργο και τις καφετέριες υπάρχουν και ορισμένες προυποθέσεις για να πας.Πρέπει να έχεις ένα λόγο και ο οποίος να φαίνεται στους άλλους ότι είσαι υπερήφανος που έχεις παιδί.....
Τέλος πάντων...
Εγώ στο μπαλκόνι μου πίνω πράσινο τσάι και ακούω ERA SPORT(δεν έχουμε και τίποτα άλλο).Είμαι σε κατάσταση νιρβάνας.Δεν ήθελα να πάω να δω.Και όχι σε παρακαλώ πάρα πολύ μην με παρεξηγήσεις.Δεν τα ήξερα.Ούτε ήμουν και σίγουρος.
Απλώς τα είχα γράψει όλα αυτά κάπου δύσκολα να σας το περιγράψω τώρα ιδιαίτερα αν είστε κοπέλες....
Βέβαια αυτό το είχα από μικρός.Είχα τσακωθεί με τον δάσκαλό μου(!) επειδή δεν ήθελε να πάω στην παρέλαση έστω και παραστάτης πόσο μάλλον σημαιοφόρος.Είχα τσακωθεί με τον διευθυντή του Λυκείου μου γιατί δεν ήθελα να έχω το απουσιολόγιο.Τα τελευταία βραβεία από σχολείο ούτε καν τα έχω παραλάβει...
Τέλος πάντων...
Αυτά τώρα είναι παρελθόν.Και μην πεις ότι απλώς ήμουν υπεράνω.Όχι.Απλώς πιστεύω ότι από μικρός είχα το μικρόβιο της "αναζήτησης της ουσίας".Τίποτε περισσότερο.Κατάλαβες;;;;
Οι γονείς μου με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε να πάω.Και εγώ πηγαίνω.Όχι τίποτε άλλο αλλά θα έβλεπα και τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων κάτι που το έκανα από μικρός και εκείνη την μέρα δεν το είχα κάνει.
Προχωρώ.Στο περίπτερο σταματώ.Συζητάω λίγο με τον κυρ-Κώστα τον "παλιο-βάζελο".Το θέμα της συζήτησης ήταν οι μεταγραφές των ομάδων.Αν θα πάρουμε τον ze Roberto και τα λοιπά.Αφού δώσαμε το καθημερινό μας "ματσάκι", έφτασα σχολείο.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.Ένιωθα ότι θα πάθαινα κανένα έμφραγμα.Και όχι λόγω άγχους των βαθμολογιών.Καμία σχέση.Απλώς η κατάσταση που αντίκριζα ήταν αρρωστημένη.Και μάλιστα πολύ.
Μανάδες να τρέχουν με μπλοκάκια στο χέρι.Παιδιά,άλλα να γελάνε και άλλα να κλαίνε.Το μέλλον για αυτά που γελάνε τώρα τους ανήκει ενώ σε αυτά που κλαίνε το μέλλον είναι δύσβατο και δύσκολο.
Πάω και εγώ.Κοιτάω.Βλέπω τους βαθμούς μου.Φεύγω.
Το μεσημέρι έβλεπα κάτι τσόντες στο Internet και χτυπάει ξαφνικά το τηλέφωνο.Το σηκώνει ο αδερφός μου.
-"Βλάκα χοντρούλη,εσένα θέλουν",μου λέει.
Πάω να δω ποιος είναι.Και με έχει κόψει πάνω στο καλύτερο.Θα τον ξαποστείλω γρήγορα.
Αρχίζω να μιλάω.Ακούω μια φωνή που δεν τη γνώριζα να μου λέει συγχαρητήρια.
Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως είναι κάποια γειτόνισσα που με έχει δει να βλέπω τσόντες και πήρε για καζούρα.
Δυστυχώς όμως δεν ήταν.Και το "δυστυχώς" το εννοώ.
Τέλος πάντων....
Το τηλέφωνο έκλεισε...
Το απόγευμα όμως προβλεπόταν μακρύ.Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων.Τσακωμοί επί τσακωμών.Αφορισμοί επί αφορισμών.Τελικά λύγισα.Σκότωσα αυτό που είχα μέσα μου,αυτό που έχτιζα όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε 10 λεπτά,μπορεί και λιγότερο.
Το άλλο πρωί βγαίνω πάλι την ίδια ώρα για να πάω για το "ματσάκι" μου με τον κυρ-Κώστα.
Καλός ανθρωπάκος,φιλήσυχος και είχε πολύ από αυτό που εγώ δεν είχα....
Άρχισα να του μιλάω.Όμως τώρα κάτι ήταν διαφορετικό.Κάτι είχε αλλάξει.Δεν μου μίλαγε όπως πριν.
Του έλεγα για πελάτες και μου έλεγε συγχαρητήρια.Του έλεγα για τον Μπίσκαν και μου έλεγε μπράβο.....
Ο κυρ-Κώστας δεν αναφερόταν σε ομάδες.Δεν είχε αποδεχτεί την ανωτερότητα του ΟΣΦΠ έναντι του ΠΑΟ.Μίλαγε για άλλο θέμα απλώς.
Σε μια στιγμή μου δίνει μια εφημερίδα και μου λέει ξανά χίλια μπράβο.
Προχωρώ φανερά ταραγμένος.Ανοίγω την εφημερίδα.Κοντοστέκομαι....
Είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα.Κλαίω.Μέσα μου σπαράζω.
Φτάνω σπίτι και κλείνομαι για 5 μέρες στο δωμάτιο μου.Από εκεί βγαίνω μόνο για να φάω.Τίποτε άλλο.Είμαι από τότε νεκρός......



Τι κατάλαβα;;;;;;Τι έκανα δηλαδή;;;;Χάρηκα;;;Έδειξα και εγώ την ανωτερότητα μου ε;;Έδειξα ότι και εγώ αξίζω ε;;
Κάθε μέρα ζητώ συγχώρεση.Δεν περνάει μέρα που να μην έχω μετανιώσει.
Άλλοι το έβλεπαν ότι δικαιώθηκαν.ΕΓΩ το είδα ότι αυτοκτόνησα,ότι σκότωσα ρε παιδί μου τον εαυτό μου.
Αν είχα δεν θα πήγαινα........
λίγη μόνο να είχα......
μπήκα και εγώ σε αυτό που τόσα χρόνια πολέμαγα με νύχια και με δόντια....
έγινα καραγκιόζης........
συμβιβάστηκα με αυτό που δεν έπρεπε....
αποδέχτηκα αυτό που δεν έπρεπε......
το αποδέχτηκα....
το ενθάρρυνα......
το υπηρέτησα......
αλλά μια φωνή από τότε μέσα μου συνέχεια λέει:
ΕΔΩ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΣΑΣ!!!!!
ΕΔΩ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΣΑΣ!!!!!!
ΕΔΩ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΑΣ!!!!!!!(ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΜΕΣΑ)
ΕΔΩ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΣΑΣ!!!!!!!!
εγώ θα τραγουδάω αυτό που τραγούδαγα από πέμπτη δημοτικού:

Άκου μάνα
για όλους έχει ο Θεός
και ίσως το δικό μου άστρο
να είναι κάπου εκεί στο φως

Από εδώ και στο εξής δεν θα γράφω τόσο συχνά.Ή μπορεί να γράφω μόνο και μόνο για να εκτονωθώ όπως τώρα.....
Και επειδή το τραγούδι αυτό είναι πολύ ωραίο σας προτείνω να το δείτε:

Ααααααχχχ,Γιατί...... έτσι μας αρέσει!!!!!!!!!!!

Μέχρι τώρα έχω πεί πολλά.Έχω κάνει πολλά.Έχω φάει πολλά[αφήνω τη φαντασία μερικών να οργιάσει].Τα περισσότερα άθελά μου,άλλα εσκεμμένα......
Τι να πείς.....
Είμαι για να με λυπάμαι.....
Τέλος πάντων.....
Από την άλλη βέβαια έχω ακούσει και δει πολλά.Π.χ. το ότι το ότι η ζωή είναι σαν ένα πίτα με γύρο όταν σου τελειώνει θέλεις πάντα και άλλο.Και άλλα πολλά......
Ένα από αυτά είναι το παρακάτω.........
PROVIDED BY ANASTASIOS "THE GOIS"

Κάποτε μέσα σε μία τάξη ένας καθηγητής μιλώντας στους μαθητές του είχε την ιδέα να εκτελέσει μπροστά τους ένα ενδιαφέρον πείραμα......
Τι πείραμα θα ρωτήσετε;;;Φυσικής,Βιολογίας,Χημείας;;;;
Καμία σχέση.Πέσατε όλοι έξω.Δυστυχώς.
Ο καθηγητής αυτός λοιπόν έκανε αυτό το πείραμα με σκοπό να δείξει στα τούβλα εεεεε συγγνώμη στους μαθητές του τις αξίες της ζωής.....
Πήρε λοιπόν ένα γυάλινο βάζο και το τοποθέτησε στην έδρα.Έπειτα πήρε βότσαλα και γέμισε το βάζο.....
-"Είναι γεμάτο ρε;;;",ρωτάει τους μαθητές του.
-"Ναι",του απαντάνε αυτοί.
Μετά παίρνει μικρά χαλικάκια και τα ρίχνει ξανά μέσα στο βάζο....
-"Τώρα;;Είναι γεμάτο ρε;;;;",ρωτάει τα βλαστάρια.
-"Ε τώρα ναι ,τώρα είναι πιο γεμάτο από ότι πριν",απαντάνε οι μαθητές.
Στη συνέχεια παίρνει άμμο (που την βρήκε μέσα στην τάξη;;;) και την ρίχνει μέσα στο βάζο έτσι ώστε να καλύψει και τα μικρά κενά που άφηναν οι πέτρες..
-"Τώρα,τι λέτε;;;Γέμισε;;;;",ρωτάει ξανά.
-"Ε τώρα πια είναι γεμάτο",λένε οι μαθητές.
Τέλος ο καθηγητής βγάζει δυο μπύρες(!) [φαντάσου τι μπουρδέτο τάξη ήταν αυτή που είχε και μπύρες μέσα] και τις προσθέτει μέσα στο βάζο.Τώρα όμως δεν είχε νόημα να ρωτήσει αν το βάζο είναι γεμάτο ή όχι.Ακόμα και τυφλός το έβλεπε αφού δεν έπαιρνε τίποτα άλλο.....
-"Και τώρα τι;;;;",ρωτάνε τα τούβλα.
-"Θα σας πώ.Το βάζο είναι η ζωή σας....Τα βότσαλα είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει σε αυτήν :η οικογένεια σας,η αγάπη,η χαρά κτλ.Τα χαλικάκια είναι τα δευτερεύοντα πράγματα που όμως συμπληρώνουν τα πρώτα όπως είναι το διάβασμα,η άθληση,οι βόλτες...Η άμμος είναι ... μικρές στιγμές που όμως κάνουν τη διαφορά και γεμίζουν τη ζωή μας....."εξήγησε στους μαθητές του.
Κάτι όμως δεν είχε εξηγήσει.Κάτι έπρεπε να εξηγήσει.Τα τσακάλια το έπιασαν (αναπάντεχα βέβαια σε σχέση με την κεραμική τους κατασκευή)
-"Και οι μπύρες;;",ρωτάνε.
-"Τι και οι μπύρες",λέει ο καθηγητής.
-"Τι συμβολίζουν οι μπύρες;;;;",ξαναρωτάνε οι μαθητές....
-"Βέβαια οι μπύρες.Οι μπύρες σημαίνουν οτιδήποτε και αν συμβεί........ πάντα υπάρχει χρόνος στη ζωή μας για να πιούμε 2 μπύρες με την παρέα μας......",λέει ο καθηγητής.



Περιμένω σχόλια από τους μαθητές αυτούς που είμαι σίγουρος ότι θα έχουν καταλήξει αλκοολικοί.

Γυναίκες όλου του κόσμου ενωθείτε.........

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου.Ευτυχώς ή δυστυχώς.Δεν έχω διαλέξει ακόμη.Λέει κατά κοινή ομολογία αλήθειες και όποιος το αμφισβητήσει,............καλά τώρα δεν θα πω......όχι μην με πιέζετε........ :Ρ

Χαρείτε το.........

Αυτό επειδή μερικοί με κατηγορούν ως μισογύνη.......[πλάκα κάνω] :Ρ

Γυναίκες ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Φαλλοκράτες ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το καθημερινό ξύρισμα.


1.
Είμαστε το «ισχυρό φύλο». Και ζούμε - σε μέσο όρο - επτά χρόνια λιγότερο από το «ασθενές».

2.
Σκεφθείτε: επτά ολόκληρα χρόνια ζωής. Η επαχθέστερη φυλετική διάκριση που έγινε ποτέ.

3.
Και μόνο τα επτά χρόνια αρκούν για να καταρρεύσει ο μύθος της καταπίεσης. Πού ακούστηκε οι καταπιεζόμενοι να ζουν περισσότερο από τους καταπιεστές;

4.
Φαινομενικά μοιάζει να σας καταπιέζουμε - εξωτερικά. Αυτό όμως, κυρίες μου, είναι δική σας επινόηση. Όπως οι τρομοκράτες προκαλούν τις δικτατορίες που τους βοηθάνε να καταλήξουν κάποτε στη λαϊκή κυριαρχία, έτσι κι εσείς μας εγκαταστήσατε «κυρίαρχους», για να δημιουργήσετε την τρομοκρατία της ενοχής.

5.
Και ισχυρότερη καταπίεση από αυτήν της ενοχής δεν υπάρχει.

6.
'Aντρας σημαίνει ένοχος. Για όλα.

7.
Αρχίζετε τη μαζική παραγωγή και διανομή ενοχής σαν μητέρες. Και συνεχίζετε σαν αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι . . .

8.
Από όλα τα πολυεθνικά μονοπώλια το πιο αλλοτριωτικό είναι το μονοπώλιο της ενοχής. Και το έχετε εσείς!

9.
Η ενοχή είναι που μας κόβει επτά χρόνια. Η ενοχή φέρνει τα εμφράγματα και τα έλκη.

10.
Χάρη σε σας νοιώθουμε πάντα ένοχοι. Από τη στιγμή που δεν θα βάλουμε το πουλόβερ μας (Γιαννάκη! θα με πεθάνεις!) ως τη στιγμή που πεθαίνουμε (Γιάννη μου, πού με αφήνεις!) Έτσι που του έρχεται του Γιάννη να ζητήσει συγγνώμη...

11.
Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε). Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε (αδιαφορούμε). Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα!). Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, άντρας είσαι εσύ;). Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) κι όταν - οϊμέ! - δεν σας παντρευόμαστε (το αυτό, πιο δραματικά). Όταν σας πηδάμε (με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) κι όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς!). Όταν είμαστε ευγενείς (τοιούτος είναι;) κι όταν δεν είμαστε (τι αγροίκος!). Κι αλίμονο αν στην ευγενή πράξη της συνουσίας δε δεήσει να σας επισκεφθεί ο οργασμός. Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. (Δεν τα καταφέρνεις, χρυσέ μου!).

12.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

13.
Η ενοχή μας αγκαλιάζει τα πάντα: φταίμε για τον πληθωρισμό, για τους πολέμους, για την ενεργειακή κρίση - ακόμα και για τον καιρό.

14.
Στην πραγματικότητα η μητριαρχία ουδέποτε έληξε. 'Aλλαξε μόνο μορφή. Από την ωμή δικτατορία του ρόπαλου, έγινε η εξευγενισμένη τυραννία των πλεγμάτων.

15.
«Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα υπάρχει μια γυναίκα» Ίσως. Αλλά οπωσδήποτε πίσω από κάθε νευρωτικό, μαμόθρεφτο, αναποφάσιστο, ευνουχισμένο, κακομοίρη άντρα υπάρχει σίγουρα μια γυναίκα.

16.
Η κοινωνιολογική έρευνα έχει αποδείξει πως το 85% των αποφάσεων της οικογένειας παίρνονται άμεσα ή έμμεσα από τις γυναίκες (κυρίως έμμεσα).

17.
Αριστουργήματα μακιαβελικής πολιτικής. Μας υποβάλλετε την απόφασή σας και μετά (αν τα πράγματα δεν πάνε καλά) μας θεωρείτε υπεύθυνους για αυτή.

18.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

19.
Η φεμινιστική προπαγάνδα μας έχει ζαλίσει με την εικόνα της γυναίκας σκλάβας - που τρώει τα χέρια της στη μπουγάδα...

20.
Και η εικόνα του άντρα υποζυγίου (του κουβαλητή) που δουλεύει για να χάνει η κυρία του στο κουμ-καν?

21.
Φανερό είναι πως υπάρχουν αρκετές γυναίκες που δε σκοτώνονται για το νοικοκυριό. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες που δεν παίζουν κουμ-καν. Αλλά άντρες μη κουβαλητές δεν υπάρχουν.

22.
Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα.

23.
Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα - εσείς, κύριε, μπορείτε τρίπαξ?

24.
Και με τη νέα σεξουαλική επανάσταση έχουν κατορθώσει να μας περάσουν όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους.

25.
Έτσι αν η κυρία είναι βραδυφλεγής, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης - χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές του Alex Comfort, των Masters και Johnson της Καμασούτρα και του Σουκιγιάκι για να χτυπήσουν κάποτε οι καμπάνες.

26.
Αν δεν χτυπήσουν φταίει ο κωδωνοκρούστης. Ποτέ ο κώδων.

27.
Και το τραγικότερο προνόμιο; Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ ανίκανη (ή και αν κάποτε έτσι νοιώσει - δεν φαίνεται).

28.
Α! Η τρομακτική τρωτότης του γυμνού άντρα - όπου μπορείτε με μια ματιά να προσμετρήσετε την ψυχική του κατάσταση!

29.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

30.
Λένε πως το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις το κέφι σου και να σε πληρώνουν για αυτό.

31.
Υπάρχει πιο μεγάλο κέφι από τον έρωτα;

32.
Αλλά ποιον πληρώνουν για αυτό; Όχι βέβαια τους άντρες . . .

33.
Οι μεγάλες εταίρες είναι η κορυφαία στιγμή της γυναικείας παντοδυναμίας.

34.
Γοήτευαν, γλεντούσαν, κυβερνούσαν, διάλεγαν τους εραστές τους και αποσπούσαν περιουσίες για να δίνουν αυτό που η φύση χαρίζει δωρεάν σε όλους.

35.
Σαν να τιμολογούμε τον ήλιο ή το οξυγόνο.

36.
Αλλά και οι ταπεινές πόρνες είναι απόδειξη δύναμης. Γιατί - ποιος πληρώνει ποιον; Αυτός που έχει ανάγκη.

37.
Κι εσείς, κυρίες μου, δεν είχατε ποτέ ανάγκη. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης πάντα μεροληπτούσε για σας.

38.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

39.
Οι γυναίκες καταναλώνουν τετραπλάσιο εισόδημα από αυτό που παράγουν (μαζί με τα οικιακά). Κατ’ επέκταση οι άντρες απολαμβάνουν το ένα τέταρτο της δουλειάς τους (πού είσαι Μαρξ με την υπεραξία σου... Να δεις ποιος δουλεύει... ή μάλλον ποιος δουλεύει ποιον!!)

40.
Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου - το στρατιωτικό και την εργασία. Και μ’ έπιανε ζάλη όταν σκεφτόμουν πως το ωραίο φύλο - αυτονόητα - δεν είχε υποχρέωση ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.

41.
Οι γυναίκες παραπονιούνται πως δεν πληρώνονται σαν άντρες. Έχετε δει όμως πολλές γυναίκες να εργάζονται «σαν άντρες».

42.
Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%).

43.
Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%).

44.
'Aρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Aρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.

45.
'Aλλωστε απάτη δεν είναι να κοιμάσαι με κάποιον άλλο - απάτη είναι να λες ψέματα.

46.
Παρατηρήστε τα ζευγάρια σε μια λουτρόπολη. Όσο περνάνε τα χρόνια ο μέσος άντρας ολισθαίνει βαθμιαία στο ρόλο του ταλαιπωρημένου, ηλικιωμένου, καρτερικού συνταξιούχου. Είναι γεμάτος παραίτηση, εγκαρτέρηση και υποταγή.

47.
Ενώ όσο περνάνε τα χρόνια η μέση γυναίκα μεταμορφώνεται σε μέγαιρα. Απαιτητική, φωνακλού, υστερική, αυταρχική, καταπιεστική... πεθερά.

48.
Όσο περνούν τα χρόνια το κάθε φύλο δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.

49.
Και το δικό μας πρόσωπο θέλει και καθημερινό ξύρισμα!

50.
Αφού όμως οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο, τότε τι χρειάζεται η απελευθέρωση της γυναίκας;

51.
Η απελευθέρωση της γυναίκας είναι για τις γυναίκες η μεγαλύτερη παγίδα - και για μας η τελευταία ελπίδα.

52.
Έτσι και ολοκληρωθεί, σωθήκαμε! Τι είναι το να πλύνεις τρία πιάτα, μπροστά στο να κουβαλάς όλες τις ευθύνες (και την ενοχή) του κόσμου?

53.
Φαινομενικά η απελευθέρωση της γυναίκας θέλει να καταρρίψει την εξωτερική καταπίεση - ελπίζοντας πως θα συντηρήσει την εσωτερική.

54.
Αλλά αυτό είναι λάθος. Το δίχτυ της ενοχής είναι αποκλειστικό όπλο του υποτιθέμενου αδύναμου. Μόλις δυναμώσουν θα το χάσουν. Και θα λυθούν τα νήματα που μας κινούν (ή μας δένουν).

55.
Έτσι η «απελευθέρωση» της γυναίκας θα γίνει η απελευθέρωση του άντρα.

56.
(Και θα πάψω επιτέλους να ανοίγω τις πόρτες και να κρατάω παλτά. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.)

57.
Ζήτω λοιπόν η απελευθέρωση της γυναίκας! Μια δεκαετία αφού ολοκληρωθεί, θα δείτε ποιος θα ζει επτά χρόνια παραπάνω.

58.
Θα δείτε ποιος θα αισθάνεται ένοχος όταν (και οπότε) δεν υφίσταται ερωτική διέγερση.

59.
Θα δείτε ποιος θα βγάζει χαρτζιλίκι κάνοντας το (κατά εξοχήν) κέφι του...

60.
Φαλλοκράτες όλου του κόσμου ενωθείτε. Κρατήστε λίγο ακόμα τους φαλλούς σας (ξέρω πόσο δύσκολο είναι).

61.
Αφήστε τις γυναίκες να μαίνονται κατά των φαλλών. Θα τους κάνουν έτσι είδος «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»

62.
Μόνον τότε οι φαλλοί πραγματικά θα κυβερνήσουν τον κόσμο!

Το τελευταίο γράμμα του Τσε.........

Θα συνεχίσω με την στροφή στην ποιότητα.Νιώθω ότι έτσι πραγματικά αυτό που κάνω είναι ψυχαγωγία και όχι απλά διασκέδαση,εκτόνωση ή ότι άλλο γουστάρετε........
Σήμερα σας δίνω το τελευταίο γράμμα που έστειλε ο Τσε στον Φιντέλ πριν φύγει από την Κούβα και είναι νομίζω χρονολογίας του 1965...
Καλή ανάγνωση και εύχομαι πολλά συμπεράσματα και αναθεωρήσεις και όχι διότι το είπε κάποιος που τον λέγαν Τσε και μετέπειτα μετεξελίχθηκε είτε σκόπιμα είτε αθώα σε επαναστικό σύμβολο,αλλά γιατί είναι σωστά..................
Ζητώ συγγνώμη αλλά νομίζω θεωρώ καλύτερα να το παραδώσω στα Αγγλικά.....



At this moment I remember many things — when I met you in Maria Antonia's house, when you proposed I come along, all the tensions involved in the preparations. One day they came by and asked who should be notified in case of death, and the real possibility of it struck us all. Later we knew it was true, that in a revolution one wins or dies (if it is a real one). Many comrades fell along the way to victory.

Today everything has a less dramatic tone, because we are more mature, but the event repeats itself. I feel that I have fulfilled the part of my duty that tied me to the Cuban revolution in its territory, and I say farewell to you, to the comrades, to your people, who now are mine.

I formally resign my positions in the leadership of the party, my post as minister, my rank of commander, and my Cuban citizenship. Nothing legal binds me to Cuba. The only ties are of another nature-those that cannot be broken as can appointments to posts.

Reviewing my past life, I believe I have worked with sufficient integrity and dedication to consolidate the revolutionary triumph. My only serious failing was not having had more confidence in you from the first moments in the Sierra Maestra, and not having understood quickly enough your qualities as a leader and a revolutionary.

I have lived magnificent days, and at your side I felt the pride of belonging to our people in the brilliant yet sad days of the Caribbean crisis." Seldom has a statesman been more brilliant as you were in those days. I am also proud of having followed you without hesitation, of having identified with your way of thinking and of seeing and appraising dangers and principles.
Other nations of the world summon my modest efforts of assistance. I can do that which is denied you due to your responsibility at head of Cuba, and the time has come for us to part.

You should know that I do so with a mixture of joy and sorrow. I leave here the purest of my hopes as a builder and the dearest of those I hold dear. And I leave a people who received me as a son. That wounds a part of my spirit. I carry to new battlefronts the faith that you taught me, the revolutionary spirit of my people, the feeling of fulfilling the most sacred of duties: to fight against imperialism wherever one may be. This is a source of strength, and more than heals the deepest of wounds.

I state once more that I free Cuba from all responsibility, except that which stems from its example. If my final hour finds me under other skies, my last thought will be of this people and especially of you. I am grateful for your teaching and your example, to which I shall try to be faithful up to the final consequences of my acts.

I have always been identified with the foreign policy of our revolution, and I continue to be. Wherever I am, I will feel the responsibility of being a Cuban revolutionary, and I shall behave as such. I am not sorry that I leave nothing material to my wife and children; I am happy it is that way. I ask nothing for them, as the state will provide them with enough to live on and receive an education.


I would have many things to say to you and to our people, but I feel they are unnecessary. Words cannot express what I would like them to, and there is no point in scribbling pages.
Ever onward to victory! Homeland or Death! I embrace you with all my revolutionary fervour.


Che

Έχω μείνει άφωνος............................................

Λοιπόν τέρμα τα ψέματα.Έχω εθιστεί με το blog.Έχω καταντήσει γραφικός δηλαδή να πούμε.Τέλος πάντων.
Στις ερωτήσεις σας θα απαντήσω.Όχι τώρα όμως.Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ.Για λίγο βέβαια.
Για τροφή για σκέψη σας παραθέτω την συνέντευξη του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου στο περιοδικό SCHOOLIGANS.Δεν είναι τυχαία διαλεγμένη η χρονική στιγμή.

Α και να μην ξεχάσω:
YO ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΘΡΑΝΙΟΥ...
YO ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
YO ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΕ "ΕΞΥΠΝΑ" ΣΚΟΝΑΚΙΑ
YO ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΤΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ.......ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ......



Mακαριώτατε, να σας κάνουμε ένα είδος εξομολόγησης;


Βεβαίως.


Εγώ είμαι 17 χρονών, έχω μια κοπέλα και φιλιόμαστε. Αμαρτάνω;


Κοίταξε... Πρέπει να προσδιορίσουμε αυτή τη σχέση.


Την αγαπάω.


(…) Ο έρωτας είναι βαλμένος μέσα στον άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Αλίμονο όμως αν ο έρωτας δεν ξεκινάει από την ψυχή.


Και ο δικός μου έρωτας από την ψυχή μου ξεκινάει.


Ναι, ναι, έτσι λένε όλοι...


Μα υποτιμάτε το αίσθημά μου!


Δεν θέλω να σε θίξω, αλλά η πείρα μου με έχει διδάξει ότι, τις περισσότερες φορές, άλλα λέμε για τον έρωτα και άλλα αποδεικνύονται στη συνέχεια. Απόδειξις είναι ότι αν σου συμβεί το παραμικρό στη σχέση αυτή, είσαι έτοιμος να την τινάξεις στον αέρα.


Όχι δα!


Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Ποιο είναι το μικρό σου;


Κώστας.


Κωστάκη, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Στα περισσότερα παιδιά όμως, ξεκινάει από μια επιθυμία να δοκιμάσουν την ηδονή. Είναι ελεύθερα να το κάνουν, αλλά εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια, όπως μου τη λέει ο Απόστολος Παύλος.


Και ο Απόστολος Παύλος μιλάει για αμαρτία;


Μιλάει για πορνεία! Μπορεί να ακούγεται βαριά σήμερα αυτή η λέξη – πορνεία σήμερα σημαίνει ότι πας σε μια γυναίκα, πληρώνεις, ικανοποιείσαι και φεύγεις - αλλά όταν σε μία σχέση δεν υπάρχει το πνευματικό στοιχείο, είναι πορνεία.


Μια που το αναφέρατε, Μακαριώτατε, εγώ έχω πάει με πόρνη. Έχω αμαρτήσει;


Α ναι, παιδί μου, εσύ έχεις αμαρτήσει. Έχεις αμαρτήσει, διότι το λέει σαφώς το Ευαγγέλιο. Πρέπει να τακτοποιηθείς με το Θεό. Έχεις κάνει κάτι που δεν εγκρίνει.


Παρ' όλο που η επίσκεψη στην πόρνη, μου έλυσε κάποιες απορίες και μου έδιωξε κάποιες φοβίες;


Δεν ξέρω τι σου έκανε. Σε άλλους δημιούργησε προβλήματα μια τέτοια σχέση. Το θέμα είναι αν θέλουμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με αυτά που λέει ο Θεός ή αν θέλουμε να ζήσουμε αυτόνομα.


Εγώ, Μακαριώτατε, είμαι 15 χρονών και μερικές φορές αυνανίζομαι. Κι εγώ έχω αμαρτήσει;


(μεγάλη παύση)... Κοίταξε... (χαμογελά αμήχανα) ...δεν θέλω να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση...


Γιατί;


(παύση) ...ναι, είναι αμαρτία... Η αγνότητα στον άνθρωπο -δηλαδή η αποχή από κάθε τι που μολύνει το σώμα και την ψυχή- είναι θέλημα Θεού, είναι επιταγή Θεού.


Μα γιατί λέτε ότι μολύνεται το σώμα;


Στάσου, στάσου! Πρώτον αυτό... Και δεύτερον, η αποχή και η αγνότητα είναι πράγματα εφικτά. μα ο άνθρωπος τα θελήσει -θα δαγκώσει βέβαια το σίδερο- αλλά θα τα πετύχει.


Μα γιατί να ντρέπομαι για το σώμα μου;


Να μην ντρέπεσαι καθόλου!


Μα μου λέτε να συγκρατώ την ορμή του σώματος...


Συγκρατείται, πουλάκι μου, αυτή η ορμή, συγκρατείται. Απλώς δεν έχεις μάθει τη μέθοδο του πώς γίνεται αυτή η συγκράτησις (…) Να ρωτήσω, όμως, κι εγώ κάτι;


Βεβαίως.


Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε αγώνα κατά του εαυτού σας; Έχετε πει ποτέ «δεν θα κάνω αυτό το πράγμα κι ας μου αρέσει»;

Nαι . Εγώ, ας πούμε, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο και διαβάζω πολύ. Απ' την άλλη, μου αρέσει και το μπάσκετ. Δεν πάω, λοιπόν, για μπάσκετ κάθε μέρα -που θα ήθελα- αλλά κάθε βδομάδα. Ούτε ασυδοσία, ούτε στέρηση. Δεν είναι κάτι ανάλογο με τα ερωτικά;


Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρόκειται για ένα σπορ. Θέλεις να παίξεις, να εκτονωθείς και ενδεχομένως να μπεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα και να φτάσεις ψηλά.


Απλά μου αρέσει...


Σύμφωνοι. Και αν σου άρεσε το σπορ να κλέβεις τράπεζες;


Αυτό βλάπτει τους άλλους όμως!


Σύμφωνοι.


Ενώ το να φιλήσω ή να κάνω έρωτα με το κορίτσι μου, απ' τη στιγμή που κι εκείνη θέλει, ποιον βλάπτει;


(παύση)... Βλάπτει, βλάπτει!... Βλάπτει την ηθική υπόσταση του ανθρώπου (...). Από κει και πέρα, θέλω να τονίσω πόση σημασία έχει ένας πνευματικός αγώνας δικός σας εναντίον των πειρασμών και των κακών κλίσεων.


Μα γιατί είναι κακή η κλίση; Εγώ τόση ώρα αυτό δεν καταλαβαίνω.


Η κλίση αυτή καθ' αυτή δεν είναι κακή. Η κλίση είναι αρίστη! Γι' αυτό και ο μέγας πατήρ της Εκκλησίας, ο ιερός Χρυσόστομος, διακηρύσσει ότι οι άνθρωποι θα 'πρεπε να παντρεύονται στην ηλικία που είσαι εσύ τώρα και αισθάνεσαι αυτή την ορμή. Έτσι θα υπήρχε νόμιμη διέξοδος σ' αυτό το ένστικτο. Βέβαια οι συνθήκες της ζωής μας δεν σου επιτρέπουν εσένα κάτι τέτοιο, διότι δεν έχεις ακόμα «φτιαχτεί» οικονομικά.


Μα και ψυχολογικά δεν θα ήμουν έτοιμος να γίνω πατέρας.


Σύμφωνοι, αλλά αυτά είναι συνθήκες της εποχής. Πήγαινε, στην Αφρική να δεις ότι εκεί οι άνθρωποι παντρεύονται 12 χρονών. Πήγαινε στους τσιγγάνους στην Ελλάδα να δεις ότι εκεί παντρεύονται 15 χρονών. Κατ' εμέ είναι άωρη αυτή η ηλικία, αλλά θέλω να σου αποδείξω ότι η κοινωνία και όχι η φύσις καθορίζει ενίοτε τις επιλογές μας.


Δηλαδή, εγώ για να κάνω έρωτα, πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου;


Δεν μπορείς να την παντρευτείς, γιατί δεν μπορείς να τη ζήσεις. Και τι κάνεις λοιπόν; Με τη συναίνεση της κοπέλας, χρησιμοποιείτε το ένστικτο το οποίο είναι δοσμένο από τον Θεό για έναν ορισμένο σκοπό, πετάτε απ' έξω το σκοπό (διότι λαμβάνετε τις προφυλάξεις σας) και κρατάτε το ηδονικό στοιχείο... Κάνετε δηλαδή αυτό που θέλετε, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνετε αυτό που θέλετε.


Μα άμα το νιώθεις μέσα σου, γιατί είναι αμαρτία;


Το αίσθημα δεν είναι αμαρτία. Μπορείς να έχεις έναν συναισθηματικό δεσμό με μια κοπέλα, να κάνετε παρέα και να της εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου.


Μα θέλω και να της εκφράσω την αγάπη μου με το φιλί, με το χάδι, με το σώμα μου όλο!


Το «έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» που λέει το Ευαγγέλιο, είναι ευλογημένο από το Θεό και πρόκειται για υπέροχη έξαρση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως σας είπα όμως, τελεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις... Μπορεί να μη σας αρέσουν, αλλά ο Θεός και η εκκλησία λένε τα πράγματα που σας λέω εγώ.


Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν. Είναι ότι δε μας πείθουν.


Ε εντάξει, ...δηλαδή τι άλλο θέλετε; Να σας κατεβάσω το Θεό τον ίδιο για να σας τα πει;


...Αν μπορείτε, ναι! (γέλια)


Σας λέω τι λέει ο Απόστολος Παύλος...

Ελεύθερα.......

Πολλά ήταν όσα είπα ως εδώ.Τώρα ήρθε η σειρά σας.Ρωτήστε με ελεύθερα ότι θέλετε.Ότι σας κατέβει στη γκλάβα.Πείτε το και στους φίλους/φίλες σας.


Κάντε όσες ερωτήσεις θέλετε να μάθετε από μένα και για όποιο θέμα γουστάρετε......


ΠΕΡΙΜΕΝΩ......


snok.

Κοίτα να δεις!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το είχα πει.Σήμερα θα γράψω πάλι.Πάλι,για να δώ αν έκανα καμία πρόοδο.Αν κατάφερα κάτι.Αν νίκησα κάτι.Αν σήμερα ήταν κάτι διαφορετικό από χτες.
Γυρίζω σπίτι από τη σχολή.Κουρασμένος βέβαια αλλά όχι πολύ.Αποφασισμένος όμως μέχρι τα μπούνια.Ναι σήμερα,θα νικήσω αυτό που με τυραννάει,θα νικήσω την τεμπελιά,θα νικήσω την αδιαφορία,θα νικήσω τη φράση:"Το μεν πνεύμα πρόθυμο,η δεν σαρξ ασθενής".
Τρώω και μετά πέφτω και κοιμάμαι.
Σηκώνομαι.
Αρχίζω τη μάχη.
Πρώτος ξεκινώ την επίθεση.Σήμερα είμαι αποφασισμένος.Θα τη βγάλω σήμερα.
Οι δυσκολίες και τα εμπόδια πολλά.Από απέναντι οι ....... έχουν βάλει μουσική,γέλια,κλάματα μωρού,μαρσαρίσματα και ζέστη.
Θα αντέξω.
Αντέχω.Περνάει λίγο η ώρα και κάνω ένα διάλειμμα.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και χαζεύω λίγη ώρα.Το μάτι μου παίζει.
Ξαφνικά το μάτι μου καρφώνεται κάπου.Δεν λέει να σηκωθεί.Έχω καρφωθεί σε ένα μπαλκόνι και κοιτάω......
Θα μου πείς:" καλά ρε,γιατί είσαι περίεργος;;;;;;τι κοιτάς ξένα μπαλκόνια;;;;"
Και όμως κοιτάω κάτι συγκεκριμένο.
Στο πρώτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας βλέπω κάτι το οποίο με σοκάρει,με κάνει σκόνη,με σκοτώνει για να μην μακρολογώ.
Βλέπω ένα αγοράκι,ήταν δεν ήταν 5 ή 6 χρονών,στο μπαλκόνι του σπιτιού του να παίζει.
Είχε βγάλει όλα του τα αμαξάκια πάνω και τα τσούλαγε πάνω στο κάγκελο.Έκανε μάλιστα τον χαρακτηριστικό ήχο:"βουουοουουουυουουου".
Το παιδάκι να τρέχει τα αμαξάκια του πάνω κάτω.Να κάνει ήχους.
Εγώ είμαι σαστισμένος.Άγαλμα.Δεν αναπνέω.Δεν υπάρχω.
Αυτή η εικόνα με γυρίζει πόσα χρόνια πίσω.Στον Πύργο.Στη βεράντα του σπιτιού μου.Εκεί από όπου έβλεπα μόνο τη θάλασσα και πράσινο.Μπορούσα να δω τον ουρανό.Να καταλάβω πότε είχε ήλιο,πότε έβρεχε.Εκεί που έμαθα ποδήλατο.Εκεί που έπαιζα και εγώ με τα αμαξάκια.
Και θα μου πεις:"Τόση ώρα διαβάζω τα απωθημένα ενός μπέμπη;;;;"
Όχι σε παρακαλώ.Δεν είναι έτσι.
Είναι μερικά από τα καλύτερα πράγματα που έχω ζήσει.
Μου θυμίζει εποχές που δεν ήξερα τι σήμαινε το άγχος,δεν ήξερα τι σήμαινε θλίψη,δεν ήξερα τι σήμαινε κακία,δεν ήξερα τι σήμαιναν τα λεφτά,δεν ήξερα γενικότερα....
Ήμουν όμως ευτυχισμένος.Μέσα στην αγνοία μου όμως θα μου πεις.Ε και;
Από τότε λίγες είναι οι φορές που πραγματικά έχω νιώσει μέσα μου να υπερχειλίζω από ευτυχία,να νιώθω πραγματική χαρά,έστω για δυο γαμημένα λεπτά,μόνο για δυο,τίποτε άλλο.
Είχα δημιουργήσει τον δικό μου κόσμο.Τη δικιά μου πόλη.
Θυμάμαι κάθε μεσημέρι,έτσι τώρα προς τον Ιούνιο,με έπαιρνε ο πατέρας μου από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και εγώ έτρεχα σπίτι να παίξω στο μπαλκόνι.Έτρεχα να εισέλθω στον δικό μου κόσμο.
Πές με μπέμπη.Δίκιο θα έχεις.Κατά βάθος,προσπαθώ,μάταια είναι γεγονός,να αυτές τις στιγμές ζωντανές.Ή αν θέλεις να τις ξαναδημιουργήσω.
Δεν με νοιάζει αν θα γίνω σπουδαίος και τρανός.Δεν με νοιάζει αν θα ¨κονομήσω" φράγκα.Δεν με νοιάζει αν θα κάνω γενικότερα αίσθηση.ΟΧΙ.
Το βλέπω σαν είναι μπροστά μου η εικόνα.
Εγώ γεράκος,μόνος μου,ασήμαντος που όμως προσπάθησε να κάνει κάτι και απλά δεν πέτυχε,είτε γιατί έκανε τις λάθος επιλογές είτε γιατί είχε λανθασμένες αντιλήψεις.Να γερνάω σε μια γωνιά ενός γηροκομείου.
Να γερνάω;;;
Όχι βέβαια.
Θα έχω τα αμαξάκια μου.
Θα προσπαθώ να θυμάμαι εκείνες τις στιγμές που ήμουν χαρούμενος πραγματικά και όχι γιατί έκανα κάτι που κάποιος άλλος δεν έκανε ή γιατί έκανα κάτι το οποίο είναι άξιο προσοχής.
ΟΧΙ.
Αισθανόμουν χαρούμενος.Ήμουν χαρούμενος.
Δεν υποκρινόμουν.Δεν ήξερα να υποκριθώ καν.
Αυτά είχα να πω.
Μετά από αυτά,λίγη σημασία έχει πλέον για μένα αν θα νικήσω την όποια πουτανοφωνή που με ταλαιπωρεί.Όλα είναι πλέον ασήμαντα.
Δεν είναι εκείνη η εποχή.
Δεν θα ξαναέρθει εκείνη η εποχή.Πάει και τελείωσε.
Τώρα είμαι μεγάλος.
Πρέπει να συμμορφωθώ.Πρέπει να συμβαδίζω με την ηλικία μου.Να κάνω ότι κάνει και η ηλικία μου.Να φέρομαι όπως η ηλικία μου.
ΝΑ ΖΩ ΟΠΩΣ Η ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ.
Όμως κάτι μου μέσα εκείνη τη στιγμή που έβλεπα το παιδάκι,σκίρτησε.Έτοιμος ήμουν να του ζητήσω να παίξουμε.
Και όχι μόνο σήμερα.Άπειρες φορές το έχω δει το παιδάκι.Άπειρες φορές έχω μαλώσει τον εαυτό μου που θέλει να φωνάξει:"ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ,ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ".
ΜΠΕΜΠΗΣ ΚΑΙ ΜΑΜΟΘΡΕΦΤΟ Ε;
ΙΣΩΣ.............
ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΟΜΩΣ;;;;;;;;;
ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΑΥΤΟ;;;;;;;;


(πολλά ευχαριστώ στον mr anyone για τη διόρθωση του κειμένου,peace man,may the force of your heart be with you man).

Όχι ρε!!!!!!!!!!!!!Ποτέ ρε!!!!!!!!!!!!!!!!

Τρίτη Βράδυ.Έχω γυρίσει σχεδόν ψόφιος από τη σχολή.Το κεφάλι μου,καζάνι.Βράζει δε βράζει το ίδιο είναι.
Γυρίζω σπίτι.Μέσα μου μόνο μια σκέψη:"Άντε να πάω να φάω για να αρχίσω να διαβάσω το κωλομάθημα το σχέδιο που δεν έχω καταλάβει τίποτα έως τώρα".
Πηγαίνω να φάω.Τρώω.Βγαίνω για λίγο έξω και περπατώ.
Περπατώ.Περπατώ.Προχωρώ με βήμα ούτε πολύ ταχύ αλλά ούτε και πολύ αργό.
Περπατώ.
Φτάνει μια στιγμή που σταματώ σε ένα φανάρι.Έχει κόκκινο.Τα αμάξια περνάνε από μπροστά μου με υπερβολική ταχύτητα.Μέσα τους οι οδηγοί αν τους δείς όλοι αγχωμένοι.Όλοι φαίνονται κάτι να κυνηγούν,κάτι να ψάχνουν.
Μέσα μου μια φωνή ακούγεται:"Πέσε,δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις,πέσε να ξεκουραστείς,πέσε να γλυτώσεις".
Εγώ ταράζομαι.Να πέσω;;;Και τα τόσα όνειρα;;;Οι τόσες προσδοκίες;;;;Θα πάνε όλα χαμένα;;;
Και από την άλλη όμως καλό θα μου κάνω.Ούτε άγχος,ούτε διάβασμα,ούτε τίποτα.Μια απέραντη ησυχία και ξεκούραση.
Το φανάρι εν τω μεταξύ γίνεται πράσινο.Περνάω.Δεν ξέρω γιατί,αλλά περνάω.Ίσως από αναποφασιστικότητα αλλά περνάω.Ίσως επειδή είμαι χέστης τελικά αλλά περνάω.Ίσως επειδή μου ήρθε ξαφνικά,αλλά περνάω.
Φτάνω στο σπίτι.Ανοίγω την πόρτα.Μπαίνω μέσα.Κάνω ένα κρύο ντους.Τα κάνω όλα γρήγορα για να βρώ χρόνο να διαβάσω.
Η φωνή αντηχεί ακόμα μέσα μου.Και μάλιστα τώρα με μια μικρή αλλαγή:"Γιατί δεν έπεσες ρε βλάκα;;;;Θα έχεις και άλλες ευκαιρίες νομίζεις;;;;Η καλύτερη τώρα ήταν!!!"
Κάνω πως δεν ακούω.Υποκρίνομαι.Κλείνω τα αφτιά μου όπως ένα μικρό παιδάκι και τραγουδάω για να μην ακούσω.
Μάταια.
Με έχει πλέον καταλάβει.Μου έχει αποσπάσει πλέον την προσοχή που ήθελα να αφιερώσω στο μάθημα.Είμαι έρμαιο της.
Κάθε τόσο αλλάζει:"Αφού δεν είσαι ικανός,παράτησε τα,άφησε τα,είναι μάταιο".
Την ακούω.
Ανοίγω την τηλεόραση.Χαζεύω λίγο.
Με αυτά και με αυτά η ώρα περνάει.Φτάνει 11.
Η φωνή έχει πλέον καθησυχάσει.Έχει ηρεμήσει.Δεν την ακούω.
Μια άλλη φωνή τώρα βγαίνει από μέσα μου:"Βλάκα,τι έκανες;;;;Έχασες πόσες ώρες χαζεύοντας ενώ θα μπορούσες να είχες προσπαθήσει να καταλάβεις κάτι;;;;".
Το άγχος με κυριεύει.Τα ήθελα και τα έπαθα.Ήμουν βλάκας και το έχω ξαναπάθει το ίδιο ακριβώς.
Έχασα κάμποση ώρα από διάβασμα.
Το μάθημα και η εργασία εξακολουθούν να παραμένουν βουνά.Πιο ψηλά από το Everest ακόμα.Και εγώ είμαι ούτε καν στη βάση.Ούτε καν στην αρχή.Δεν είμαι καν στο βουνό.
Και όμως κάτι μέσα μου,νιώθω να υπάρχει.Κάτι που μου δίνει κουράγιο και ελπίδα.Ελπίδα.Προσμονή.
ΟΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΩ ΠΟΤΕ!!!!ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ;;;ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΑΩ!!!!ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΑΡΧΙΚΗ ΦΩΝΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΝΔΩΣΩ,ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΛΕΥΚΗ ΠΕΤΣΕΤΑ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΟΥΝ ΣΗΚΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΚΑΝΑΒΑΤΣΟ,ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ.ΧΕΣΤΗΚΑ.ΕΓΩ ΘΕΩΡΩ ΝΙΚΗ ΝΑ ΔΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ.ΟΧΙ ΝΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ.ΑΥΤΟ ΕΙΧΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.
ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ.......

Αυτό μάλιστα!

Πρώτα από όλα να ζητήσω συγγνώμη.Δεν βρήκα φωτογραφία που να περιγράφει πλήρως τον τόπο σας...........[καταλάβατε;]
Γράφω αυτό το άρθρο για να ευχαριστήσω τους[όχι με σειρά αγάπης και λατρείας(καμία σχέση),έτσι όπως μου έρχονται]:

• Α.
• Τ.
• Β.
• Ι.
• Β.
• Ν.
• ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΩΡΑ

Πέρασα πραγματικά, καλά παιδιά.Δεν το περίμενα ότι θα περάσω τόσο καλά και όμως να που έγινε....
Θα έχω από τότε να το λέω.....
Πραγματικά θυμήθηκα πράγματα που τα είχα ξεχάσει και δεν μπορούσα(δυστυχώς για μένα) να τα θυμηθώ....
Και όμως να που τα έζησα πάλι και μάλιστα πιο έντονα......
Αυτά είχα να πώ.Τίποτα άλλο.Ένα πελώριο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
(και μερικοί να προσέχουν τι στοιχήματα βάζουν........ :Ρ).

Τι κοιτάς ρε καραγκιόζη;;;;Γιατί δεν κοιτάς;;;;;Part2

Αχ πάνε πολλά χρόνια.Όχι μια ζωή βέβαια.Πάνε πολλά χρόνια.Το περιστατικό που θα διηγηθώ όμως συνέβη και από τότε με έχει χαράξει{λέμε τώρα και καμία μαλακία να περνάει η ώρα} τόσο στη καρδιά όσο και στο σώμα.
Πήγαινα β' γυμνασίου και η Μ. το ίδιο.Σε διαφορετικά σχολεία.Γνωριζόμασταν όμως μέσω απογευματινών μαθημάτων αγγλικών.
Η Μ. ήταν{δεν πέθανε} αλλά τώρα δεν ξέρω πως είναι,έχω χρόνια να τη δω,ξανθιά{φυσική},με ένα ναι και όχι πρόσωπο{τρωγόταν δηλαδή},σχετικά κοντή,σχετικά έξυπνη και γενικώς όλα σε αυτή τη κοπέλα ήταν σχετικά.
Εγώ ένας μπουχέσας με το Μ το κεφαλαίο.Ανώριμος,αδιάφορος,πέρναγα τα σαββατοκύριακα βλέποντας παιδικά{και τώρα το κάνω} και παίζοντας μπάλα.Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν αν θα άκουγα κάθε βράδυ fight club στην era sport θυμάμαι τότε.
Επειδή ήμουν{τώρα δεν είμαι,το ορκίζομαι στη ζωή του Βοσκόπουλου} χαβαλές οι φίλοι μου μια μέρα αποφάσισαν να μου κάνουν μια πλάκα.
Έβλεπαν ότι σε αντίθεση με αυτούς δεν έδινα δεκάρα τσακιστή για τις τριγύρω κοπελιές που ήταν στον tower.Τίποτα.Δεν με ενδιέφερε ρε παιδί μου.Το θεωρούσα βαρετό.Άσε που είχε αρχίσει να παγιώνεται μέσα μου η κατάσταση του m.i.l.f.α και ήμουν τελείως γειά σου.Δεν με ενδιέφερε ρε παιδί μου.
Η Μ. ήταν από τις πιο περιζήτητες γκόμενες{θου κύριε} στον tower.Είχα ακούσει ότι είχε πέσει και ξύλο για πάρτη της και πραγματικά το τελευταίο καλοκαίρι πριν φύγω πόσοι φίλοι μου ήταν ήδη τσακωμένοι για πάρτη της{αίσχος}.
Αποφάσισαν λοιπόν για πλάκα να τη βάλουν να μου τη πέσει.
Και μου ήρθε με σιγουριά μπορώ να πω ότι το μαμόθρεφτο είναι τελειωμένη υπόθεση.Διάλογος:
Μ:Τι κάνεις σνοκ;{δεν με είπε έτσι αλλά εντάξει}
καλά μωρέ ,πάει και έρχεται
Μ:πώς πάει το διάβασμα;
καλά μωρέ,πάει και έρχεται
Μ:είσαι να περπατήσουμε;
ναι κανένα πρόβλημα
{στη βόλτα}
Μ:έχεις κάποια φίλη;
όχι
Μ:καμία;
καμία
Μ:ξέρεις είσαι καλό παιδί και πολύ ευγενικό και επειδή τους έχω βαρεθεί όλους θα ήθελες από εδώ και πέρα να βγαίνουμε μόνο μαζί;οι δυο μας;γιατί τώρα τελευταία σε βλέπω κάπως διαφορετικά πρέπει να σου πω.
και εγώ απαντάω λές και ήμουν με την παρέα μου ξέρεις....
ΟΧΙ
Αυτό ήταν.Από τότε άρχισε να:

• διαδίδει φήμες ότι είμαι πισωγλεντζές(από mr. anyone,it is not mine)
  
• δεν μου αρέσουν τα κορίτσια
• είμαι κομπλεξικό
• είμαι φυτό
• είμαι βλάκας
• με κοροϊδεύει μπροστά σε όλους ότι και καλά αυτή μου έδωσε χυλόπιτα
• να λέει:"τη χώνεψες;;;;"

Εγώ ατάραχος.Ήξερα ότι αυτό που έπρεπε να είχα κάνει το έκανα.Της ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε.Από κάποιον ασήμαντο.Από κάποιον ο οποίος τον ήξεραν στον tower οι συγγενείς του,οι καθηγητές,τα φιλαράκια από τη μπάλα{saint barbara everything I have I own it to you}.Από ένα ρεμάλι._
Εδώ και κάποια χρόνια δεν μου μιλάει.Με βλέπει και αλλάζει πεζοδρόμιο.Με φοβάται.Με σκιάζεται.Ποιον, εμένα;
Μ. συγγνώμη αλλά έπρεπε.Το όφειλα στον ευατό μου πρώτα από όλα...........
Και μη νομίσετε μερικοί ότι περηφανεύομαι επειδή είπα όχι σε κάποια που τη γούσταρε μια ολόκληρη πόλη.ΟΧΙ.
Απλώς θίγω το γεγονός "Γιατί δεν κοιτάς ρε;;;;;"
Τα συμπεράσματα δικά σας.....................................................................
(thanks a lot to mr.anyone for his corrections. mr.anyone you know who you are).

Τι κοιτάς ρε καραγκιόζη;;;;Γιατί δεν κοιτάς;;;;;Part 1

Αχ καλοκαιράκι.Ζεστό καλοκαιράκι.Τα μαθήματα όπου να 'ναι θα τελειώσουν,θα αρχίσουν οι άδειες των υπαλλήλων και κατά συνέπεια τα μπάνια του λαού.ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.....
Οι παραλίες γεμάτες.Το πρωί προς το μεσημέρι φυσικά.Το βράδυ όλα τα κλάμπ γεμάτα.Χάρμα οφθαλμών.Όλοι ονειρευόμαστε αυτή τη στιγμή.ΟΛΟΙ;
Καλά όχι και όλοι.Η βλάβη αυτού του blog ας πούμε ούτε που τον ενδιαφέρει.Χέστηκε κοινώς.Τι καλοκαίρι,τι χειμώνας το ίδιο πράγμα.Όπως λένε και στο χωριό μου "SAME SHIT DIFFERENT DAY".
Τέλος πάντων.Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μου είναι το μαρτύριο που περνάμε μερικοί "άβγαλτοι" από εμάς μέχρι να τελειώσουν τα μαθήματα και να αποχωριστούμε τους συμμαθητές μας{Τι κρίμα :Ρ}.
Λέω "μαρτύριο" και το εννοώ.Είναι μαρτύριο.
Και κάποιοι θα ρωτήσουν:"Τι ακριβώς ρε μεγάλε;"
Μου αρέσει και που ρωτάτε κιόλας.Μιλάω φυσικά για τις συμμαθήτριες/συμφοιτήτριες/συναδέλφους/συνταξιδεύτριες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Δεν ξέρω τι τις πιάνει μερικές αλλά τώρα το καλοκαίρι μερικοί άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες φαίνεται να ζεσταίνονται πιο πολύ από κάποιους άλλους.Τις πιάνει η "κάψα".Τα πετάνε όλα ,και αν όχι όλα τότε σχεδόν όλα, έξω.
Και καλά αυτό.Δικαιωμά τους αναφαίρετο και βάσει συντάγματος.Καμία αντίρρηση.Να το κάνουν οι κοπέλες γιατί αλλιώς πως θα τυλίξουν κάποιον από εμάς{εδώ θα γελάσω :Ρ}.
Με ποιο δικαίωμα όμως μου στερούν εμένα τη θέα;;;Με ποιο δικαίωμα μου απαγορεύουν εμένα να κοιτάω;;;Απαντήστε μου......
Το λέω αυτό αφού μου συνέβη κάτι το οποίο με ξένισε:
Καθόμουν στο αμφιθέατρο της σχολής.Χάζευα{Βέβαια είχαμε διάλειμμα εκείνη την ώρα}.Και εκεί που χάζευα το μάτι μου {άθελά μου, το ορκίζομαι στη ζωή του Βοσκόπουλου} πέφτει πάνω σε μία συνάδελφο η οποία τα είχε πετάξει όλα έξω.Είχε αφήσει δηλαδή τον εσωτερικό της κόσμο ακάλυπτο.
Με το που αντικρίζω αυτό το θέαμα εγώ μιλιά.Άχνα.Δεν θα θεωρήσει εκείνη ότι είμαι και κανένα λιγούρι ή ότι έχει μια επιτυχία.Αυτή τη χάρη δεν θα της τη κάνω.Όχι.Γιατί πολύ απλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Αμέσως γνέφω στους συμφοιτητές μου.Όχι τίποτε άλλο,αλλά είναι κάτι το αξιοπερίεργο,πως είναι ας πούμε η μαλάμω όταν τραγουδάει το "έξω από τα δόντια;;;;".Κάτι τέτοιο.
Την κοιτάμε.Γελάμε.Ξανά τη κοιτάμε.Ξανά γελάμε.
Αυτή βέβαια κάθεται σχεδόν δυο θέσεις πιο πέρα από εμάς.Μας παίρνει είδηση ότι εμείς απλώς χαζεύουμε.Τίποτε άλλο.
Αρχίζει να φωνάζει μια φίλη της.Της λέει να της φέρει μια ζακέτα και ξαφνικά ω του θαύματος καλύπτεται.....
Και εγώ ρωτάω: κοπέλα μου σπίτι σου δεν έχεις καθρέφτη.Προφανώς θα έχεις.Δεν κοιταζόσουν το πρωί προτού να βγείς έξω;εε;
Και αν κοιτάχτηκες και βγήκες έξω ε τότε είσαι νομίζω άξια της μοίρας σου....νομίζω....και πάλι.....
Και μην ακούσω για φασισμό των αντρών.Μην ακούσω τίποτε.Έχετε ξεφύγει και το ξέρετε...εσείς.....βασικά δεν ξέρετε τι θέλετε ακριβώς από εμάς....
Μεγαλώνετε με ένα ακριβώς σκοπό:
Να παντρευτείτε {ή καλύτερα να τυλίξτε κάποιον από εμάς που θα είναι και "χορηγός"} και να γίνετε μάνες.Αυτό είναι το μόνο που θέλετε.
Ο "μισογύνης" snok............
Το παραπάνω κείμενο αφιερωμένο σε αυτή που κάποτε νόμισε πως με πλήγωσε με την απόρριψη της ενώ εγώ ήμουν τελείως αδιάφορος πραγματικά...........
Μ. you know who you are......:P
Άλλωστε το καλύτερο πράγμα κατά τη γνώμη μου είναι να είσαι m.i.l.f.ας και όχι με ανώριμα κοριτσάκια.......

Αντίο!

Δεν ξέρω ρε γαμώτο.Συγκινήθηκα.Κόντεψα να δακρύσω.Πρώτη φορά για δημόσιο πρόσωπο πραγματικά λυπήθηκα για το χαμό του.
Από μικρός τον λάτρευα για το ταλέντο του και το χιούμορ του...
Είχα λιώσει με τις ταινίες του......
Είχα μάθει απ' έξω όλες του τις ατάκες από τις διάφορες επιθεωρήσεις που έδειχνε η τηλεόραση κατά καιρούς...
Τον θαύμαζα τώρα τι να λέμε..........
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΣΕΙ.......

"ΑΜΑΛΙΑ"

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ.ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟΣ.ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΔΙΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ.IT IS DEDICATED TO YOU..................

IKA- H ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Έχω καρκίνο
Έχω πάρει ο,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα
Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στο θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπάΚάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδες
Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού….
………….αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά , προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους….
……….αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία του Ερρίκος Ντυνάν , οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δε χωρούσε καθυστερήσεις
………..αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα «διορθωτικά» ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δε μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας
Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται
Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…
Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!
Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!
Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο
Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ
Ζητούν αποδειξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου- και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν….
Ξέρουν όμως να διακρίνουν τις αποδείξεις αυτές;
Ποιος κάνει τον έλεγχο και με ποιες γνώσεις;

*Πήγα 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής μου-
μια Τρίτη που συνεδρίασε η Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ, δεν «πέρασε» το φάρμακο , επειδή χρειάζονταν, λέει, αξονική τομογραφία (?!!??) [ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο…]
* Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική
* Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή, επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον , ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους «αποκαλύψει» γραπτώς τι δείχνει η εξέταση…. (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…)
Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι «δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα» !!!! )
*Έπειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία , όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση
* Έθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και,φυσικά θιγμένος, μού απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση; )
*Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην Επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν ότι είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι από την ηλιθιότητά τους, ότι με τον όρο «ακτινογραφία», οι γιατροί της Επιτροπής του ΙΚΑ, εννοούσαν «πόρισμα ακτινογραφίας»!!!!!. Δηλαδή, όχι μόνο δεν ξέρουν να «διαβάζουν» τα φιλμ μιας αξονικής, αλλά ούτε καν μια απλή ακτινογραφία! Και αυτοί κρίνουν το τι φάρμακο θα πάρω εγώ στον αγώνα μου για τη ζωή μου

*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και ανθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..
Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….
ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;

Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;

so you think you can m@l@kisteis!!!!!!!!!

Δεν θυμάμαι μέρα.Απόγευμα ήταν.Προς το βραδάκι.Είχα βγεί για να περπατήσω,για να ξελαμπικάρω.
Η διαδρομή που ακολουθώ πάντα η ίδια.Δεν αλλάζει.Η ίδια.Βλέπω τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά μέχρι να τα εμπεδώσω. :Ρ
Τέλος πάντων.
Προχωρούσα.Με βήμα ταχύ.Όχι πολύ γρήγορα αλλά ούτε και πολύ αργά.Καθώς προχώραγα συναντούσα πολλές φάτσες και κυρίως νέους και νέες.[ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ].Και πολλά παιδιά επίσης.
Εγώ σημασία καμιά.Προχωρώ.Έχω στα αυτιά το walkman και προχωρώ.Ξαφνικά σταματώ.Η καρδιά μου προς στιγμήν σταματάει να χτυπά.Δεν υπάρχω.Δεν αναπνέω.Βλέπω κάτι το οποίο με λυπεί,με εξοργίζει,με εκνευρίζει,με ντροπιάζει ως ενήλικο αυτής της χώρας.
Προς λύπην κάποιων:ΟΧΙ δεν βλέπω ζευγαράκι και ζηλεύω.ΟΧΙ.Καμία σχέση.Ατυχήσατε.Λυπάμαι.
Βλέπω κάτι το οποίο δεν ξέρω πως να το περιγράψω.
Σε ένα περίπτερο ήταν μια ομάδα μικρών παιδιών {ήταν δεν ήταν 10 ή 11 χρονών} και επεξεργάζονταν περιοδικά ποικίλης ύλης.{Μακάρι να ήταν έτσι}.Βλέπανε τα περιοδικά τα οποία έχουν γεμίσει αρχής γενομένης από τα περίπτερα μέχρι και τις καφετέριες,τις "σικάτες "βεβαιώς βεβαιώς.
Μιλάω για τα περιοδικά του softcore sex.Αυτά που ναι μεν δεν δείχνουν και τίποτα το βλάσφημο δεν είναι και αθώα.
Τέλος πάντων.
Προς έκπληξη και απογοήτευση μου ο περιπτεράς αντί να τους διώξει τα παροτρύνει να ψάξουν με την ησυχία τους και "θα βρουν αυτό που θέλουν".
Δεν είμαι συντηρητικός.Και ούτε μισογύνης.Καμία σχέση.Εξάλλου σε αυτή τη ζωή άλλοι ανεβαίνουν κούτσα-κούτσα και άλλοι ανεβαίνουν...................... :Ρ.
Ξεβρακώθηκες κοπέλα μου{λέω "κοπέλα" γιατί τα "άλλα" εγώ δεν τα κατέχω :Ρ};;Τα πέταξες έξω;;;;Σε είδαν ο κάθε νταλικέρης και ταξιτζής έτσι όπως ακριβώς σε γέννησε η μάνα σου;;;
Σε είδαν,στο λέω εγώ.Ακόμα και εγώ σε είδα.Να κάνω αλλιώς δεν μπορώ.Σε κάθε περίπτερο βλέπω τα βυζιά σου και τον κώλο σου.Δεν έχω εναλλακτική λύση.Μονόδρομος.Ακόμα και στα κανάλια εσένα παίζουν που ξεβρακώθηκες.
Εντάξει όλα καλά.Καλώς έκανες.Και μπράβο σου γιατί μέσα σου,στο ψυχικό σου κόσμο{λέμε τώρα και καμία μαλακία να περάσει η ώρα} έχεις σπάσει τα ταμπού του γυμνού.Μπράβο σου.Εύγε.Συγχαρητήρια.
ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΗ ΟΜΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΕΙΣ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;;;;ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ {ΚΑΙ ΑΝ} ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ;;;;
Και θα μου πείς δεν είσαι εσύ υπεύθυνη που βγαίνουν τα βυζιά σου φόρα παρτίδα στα περίπτερα.Δίκιο έχεις.Μυαλό δεν έχεις;;;;;Ξαναδιάβασέ το:"ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΣΟΥ ΦΟΡΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ".
Τα παιδιά αφήστε τα λίγο να παραμείνουν παιδιά.Αφήστε τα.Μην τους βάζετε τα μικρόβια μας.Μην τους βάζετε το μικρόβιο στα κορίτσια να αποκτήσουν κώλο και βυζί σαν της "Τζούλιας" ούτε βέβαια στα αγόρια να έχουν το σώμα του Σόμμερ.
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΛΙΓΟ ΜΥΑΛΟ ΖΗΤΑΩ.ΛΙΓΟ.ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...........................
Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ SNOK

Προώθηση της μ@λ@κί@ς by "Soft"

Να 'μαι λοιπόν στη σχολή ηλεκτρολόγων. Με τις καταλήψεις περνάγαμε 'αμάτα. Τώρα όμως... Κάτι 9ωρα... Είμαι υποχρεωμένος να βλέπω τα συμπληρώματα των γκόμενων(aka bazoles) για 9 ώρες. Ούτε 5 λεπτά για την ανύπαρκτη γκόμενά μου. Αν είχα.

Επεξήγηση: Δεν είναι ότι το πολυτεχνείο δεν έχει γκόμενες. Απλά π.χ. η Βυζιγότθα κάνει παρέα με τον Μπαρμπα-Μήτσο(και λοιπές κοπελιές που το στρίβουν το μουστάκι τους...), και δεν μπορείς να την κοιτάξεις χωρίς να είσαι άτυχος και να κοιτάξεις και την άλλη. Και τότε... καταστρέφεται η μέρα σου. ΦΕΡΤΕ ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ!

Βέβαια υπάρχουν και κάτι ανώμαλοι "γραφικοί" που είναι του τύπου:
-Μνί έχει;
-Κλί έχει;
-Cheap book ia παίρνει;
(Από ταινία "Ποιος θα πηδήξει τη γοργόνα, Μπόκολης.")
(Δε φταίω, ο Snok μου το έδειξε στο YouTube(Το κανονικό, όχι το άλλο...))

Συμπέρασμα: Μόλις πάω σπίτι μου, μετά από μία εξαντλητική και αηδιαστική μέρα(Βλέπε Μπαρμπα-Μήτσος) είμαι αναγκασμένος να καταφύγω σε γκόμενες "κονσέρβα".
Κοινώς μαλακία.
Συμπέρασμα: Στη σχολή ηλεκτρολόγων περνάμε όντως όλοι 'αμάτα! (Εγώ πάντως περνάω!)
Έφυγα τώρα. Έχω επείγουσα δουλειά στην τουαλέτα μου.