Μία ιστορία θα σας πώ...

Σε μερικούς αυτή η ιστορία που θα πω,θα φανεί ψεύτικη.Νιώθω σα να ακούω ήδη τα σχόλια τους:"έλα ρε,αποκλείεται",ή,"δεν παίζει,τρελό ψέμα".Και όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.Νιώθω την ανάγκη να τη γράψω τώρα γιατί ταιριάζει χρονικά,είναι δηλαδή με άλλα λόγια επίκαιρη.

Βράδυ Σαββάτου πριν από 4 χρόνια,Πύργος.Καθόμουν ήσυχος στη βεράντα του σπιτιού μου και χάζευα τα χωράφια... ώσπου σε μια στιγμή ακούω το κινητό μου να χτυπάει.
Πάω και το σηκώνω.Μιλάω για λίγα λεπτά.Μου έγινε μια πρόταση για το βράδυ του Σαββάτου και εγώ αποδέχθηκα.

Ήταν Απόκριες.
Η πρόταση ήταν να μασκαρευτώ και να βγω με τη παρέα έξω και να τριγυρνάμε μασκαρεμένοι.
Τέλος πάντων,για να μην τα πολυλογώ έβαλα εκεί πέρα μια μάσκα,και βγήκα.
Το τι θα γινόταν εκείνο το βράδυ,δε το είχα φανταστεί.Και ούτε και τα άλλα παιδιά φυσικά.
Συγκεντρωθήκαμε,καμιά εικοσιπενταριά παιδιά και τριγυρνάγαμε στους δρόμους του Πύργου.Κάναμε διάφορα είναι η αλήθεια...
Πρώτον και κυριότερον δεν αφήναμε απείραχτο κανέναν πεζό.Λέγαμε διάφορα,είχαμε και αυγά.
Τρέλα στην κυριολεξία.
Όταν φοράς τη μάσκα,είναι ασύγκριτο το συναίσθημα και μπορείς να καταλάβεις τους κουκουλοφόρους.Έχεις την ελευθερία να κάνεις και να πεις οτιδήποτε.

Η ώρα είχε περάσει,και εμείς συνεχίζαμε να κάναμε διάφορες τρέλες.Ώσπου συνέβη αυτό που δεν θα το ξεχάσω ποτέ και για να πω την αλήθεια κρυφουπερηφανεύομαι γι'αυτό...

Περπατάγαμε λοιπόν σε μια οδό του Πύργου,και ξαφνικά περνάει ένα αμάξι από μπροστά μας με μεγάλη ταχύτητα.Εμείς αμέσως να αντιδράσουμε,να του πετάξουμε αυγό γιατί μας προκάλεσε...
Φωνές δικιές μας:"Αυγό του πούστη,αυγό να μάθει''...
Δεν περνάνε 30 δευτερόλεπτα και ξαφνικά βλέπω με την άκρη του ματιού μου το μπλέ φάρο.Καταλάβατε όλοι έτσι;
Το πρώτο αμάξι ήταν πιθανόν της ασφάλειας το οποίο άνοιγε δρόμο για να έρθει το περιπολικό,γιατί πρέπει να πω ότι είχαμε βάλει μερικές κούτες στο δρόμο...
Σκάει που λέτε μύτη το περιπολικό και ακούμε μια φωνή:"Ελάτε δω ρεεε!!!Είστε μάγκες;;"
Μετά χαμός!!!
Εγώ ήμουν,ευτυχώς,από την απέναντι πλευρά του δρόμου που έσκασε το περιπολικό και προλάβαμε μαζί με ένα τωρινό μέλος της vlavis να φύγουμε.Τέτοιο κατοστάρι δεν νομίζω να έχω ξανακάνει.
Ανέβηκα εν ριπή οφθαλμού μια ανηφορά.Αφού και τώρα που το γράφω η καρδιά μου χτυπάει δυνατά,όπως και τότε.
Η ομάδα λοιπόν διαλύθηκε,άλλοι πήγαν από αριστερά και άλλοι δεξιά.Εγώ ανέβηκα την ανηφόρα,έβγαλα τη μάσκα και περπατούσα αμέριμνος.
Σε μια στιγμή σκέφτηκα να πάω πίσω να δω τι έγινε.Με το που κάνω να πάω πίσω βλέπω δυο φίλους μου να τρέχουν αφού τους κηνυγούσαν 2 ασφαλίτες ντερέκια είναι η αλήθεια και αμέσως πάλι να τρέχω και εγώ.Βλέπω όμως με την άκρη του ματιού μπλε φάρους να έρχονται.Τι να κάνω ,τι να κάνω,βρίσκω μια είσοδο οικοδομής μπαίνω μέσα και περιμένω να περάσουν.
Εν τω μεταξύ αυτοί είχαν ανοίξει τα φώτα μπας και βρουν και άλλους...
Εις μάτην όμως...
Πάω σπίτι σαν κύριος.Είχα όμως την έγνοια να δω αν έπιασαν κανέναν.Η αλήθεια είναι ότι έπιασαν 2 αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια άλλους "μασκαράδες" κυνηγούσαν και όχι εμάς.
Τηλεφωνώ σε ένα φίλο μου για να μάθω τι έγινε.Όλοι οι άλλοι πίστευαν πως εμένα με έχουν πιάσει λόγω σωματότυπου,αλλά έλα όμως που εκείνο το βράδυ έτρεχα σαν Κεντέρης.Τον παιρνώ τηλέφωνο από το κινητό μου και διαβάστε τώρα προσεχτικά το διάλογο:
Εγώ:"έλα ρε που είσθε;''
-έλα ρε καλά;
Εγώ:"καλά μωρέ,που είσθε;"
-κάπου
Εγώ:"με ποιους είσαι;"
-με κάποιους.

Ο φίλος μου προφανώς σκεπτόμενος ότι με έχουν πιάσει,και ότι έχουν βάλει οι αστυνομικοί να βρω τους άλλους απαντούσε άσχετα.Και καλά έκανε.
Το δούλεμα που έπεσε τη δευτέρα στο σχολείο δε λέγεται.

Αυτή ήταν μια πτυχή από τη ζωή του Προέδρου.Είδατε παρελθόν ε;

Καλό τριήμερο και καλή Σαρακοστή.
Όχι τίποτε άλλο,για να μην αμφισβητείτε μερικοί μερικοί εδώ μέσα την αξία μου...