Το μήνυμα των Παθών...

Μου το είπαν και δε το πίστευα.
"Τράβα να τον δεις,όπου να 'ναι τελειώνει..."
Ποιος να το φανταζόταν;Ένας καλός μου φίλος "τελειώνει"...

Καθώς έφθανα σπίτι του,κάτι σαν να με τράβαγε πίσω.Μπορεί να ήταν και φόβος.Ναι,ίσως και να φοβόμουνα.
Δεν είχα εξοικειωθεί με την ιδέα ότι θα είναι ίσως η τελευταία φορά που θα μιλήσουμε.

Από μικρός περίμενα πως και πως το Σαββατοκύριακο,για να παίξουμε για να τα πούμε και τώρα;Τώρα τι;
Έχω μόνο μισή ώρα;Και πως θα είναι;Θα με θυμηθεί;Θα με γνωρίσει;

Χτυπάω το κουδούνι,μου ανοίγει η μητέρα του.Με το που με βλέπει ξεσπάει σε λυγμούς:"Καλώς τον,καλώς τον έλα σε περιμένει....Να σου φέρω κάτι;".
Εγώ έχω παγώσει.Με τα βίας ψελλίζω ένα "Όχι,σας ευχαριστώ".

Προχωρώ με διστακτικά βήματα προς το δωμάτιό του.Το σπίτι είχε παντού μια γλυκιά μυρωδιά ανοιξιάτικων λουλουδιών.
Ανοίγω την πόρτα.
Παγώνω στο θέαμα που αντικρύζω.
Βλέπω το φίλο μου αδυνατισμένο,χωρίς μαλλιά.Δεν ξέρω τι να πω.Τι μπορείς να πεις άλλωστε;

Με βλέπει.Μου χαμογελάει.Ξέρει ότι έχω φοβηθεί.Το βλέπει στα μάτια μου.
Μου λέει με κουρασμένη φωνή:"Έλα κοντά ρε,μη φοβάσαι".

Πηγαίνω κοντά του.Σαν βλάκας κάνω την ερώτηση:"Τι άλλα νέα;".
Για να πάρω την απάντηση:"Ο ίδιος είμαι,δεν έχω αλλάξει.Κάτσε να σου πω μερικά πραγματάκια.".

Καθόμουν και περίμενα το τι θα μου πει.

Ξερόβηξε.Ήπιε λίγο νερό και άρχισε:"Φίλε μου πεθαίνω.Το βλέπεις.Μέρα με τη μέρα αργοσβήνω.Οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν κάτι.Είπαν στους γονείς μου να μείνω στο νοσοκομείο αλλά ΟΧΙ!Θα πεθάνω σπίτι μου.Δεν θα τους την κάνω τη χάρη!Με θέλουν για πειραματόζωο.Γιατροί να σου πετύχουν!"

Εγώ μίλησα,έτσι για να πω ότι κάτι είπα:"Έλα ρε μη χάνεις την ελπίδα σου,θαύματα γίνονται".

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.Η απάντηση που μου έδωσε ήταν αφοπλιστική:"Δεν θέλω ρε να ζήσω!Δεν θέλω!Ελπίδα σου λέει μετά.Τι ελπίδα;Που είναι η ελπίδα;Στο αν θα ζήσω ή όχι;Εκεί είναι η  ελπίδα;Σε φώναξα εδώ για να σου πω μερικά πραγματάκια.Άκου τα λοιπόν.
Πρώτον δε στεναχωριέμαι που φεύγω.Ίσα ίσα πολλές φορές σκεφτόμουνα να φύγω και το ξέρεις.Στεναχωριέμαι που ήρθα και δεν έκανα κάτι καλό σε κάποιον.Όλη  μου τη ζωή έμαθα και το έκανα αργότερα πράξη το πως να περνάω εγώ καλά.Το πως να τρώω καλά,το πως να πίνω καλά.Το πως να κυνηγάω γκόμενες.
Τώρα κάθομαι και τα σκέφτομαι.ΕΙΜΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ!
Τίποτα μην πεις τίποτα!
Άχρηστος!
Ποτέ μου δε βοήθησα κάποιον που ήταν σε ανάγκη.Ποτέ μου!Να περνάω καλά εγώ με ένοιαζε.
Αλλά ο Θεός βλέπει και είναι δίκαιος.
Γι αυτό μου έστειλε αυτή την αρρώστια.Και καλά έκανε μη σου πω.Με βοήθησε να καταλάβω τα λάθη μου.
Ναι ναι τρομερά λάθη!
Δεν ήμουν άνθρωπος,αντικείμενο είχα γίνει των ορέξεων μου.Σαν να είχα ένα σκουλήκι μέσα μου που ζητούσε όλο και περισσότερο καλοπέραση,φαγητά,ποτά,γυναίκες.
Με είχε νικήσει το σκουλήκι το καταλαβαίνεις;"

Έβλεπα την αγωνία στα χέρια του.Είχε ήδη κουραστεί αλλά συνέχισε:
"Θα ευχόμουν να μπορούσα να ξαναγυρίσω πίσω,να αλλάξω την συμπεριφορά μου.Να γίνω καλύτερος,να μην με ενδιαφέρουν τα φράγκα και μοναχά η μπάκα μου.Ναι ναι είχα χαθεί...
Σαν να βρισκόμουν μονίμως σε ένα λήθαργο.Δεν μπορούσα να ξυπνήσω.Με την αρρώστια όμως ξύπνησα.Κατάλαβα πολλά πράγματα.
Σαν να τα έβλεπα όλα πάλι για πρώτη φορά.
Εκτίμησα την αγάπη.Αποκύρηξα τον εγωισμό μου.
Απέρριψα την προηγούμενη ζωή μου.Γιατί τι ήμουνα;
Ένα σκουλήκι ήμουν που νόμιζα πως είχα δύναμη επειδή είχα πέντε φράγκα στην άκρη.Λάθος,λάθος!
Ένα τίποτα ήμουν,Τίποτα το καταλαβαίνεις;Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!
Γι αυτό θα σου πω και θα τελειώσω εδώ.
Φρόντισε στη ζωή σου μη γίνεις σκατοχαρακτήρας σαν και εμένα.Βοήθα αυτόν που έχει ανάγκη.Δώσε ελπίδα σε αυτούς που δεν έχουν.Αυτή είναι η δουλειά σου!
Δεν πρόκειται να πάρεις ποτέ λεφτά,ξέχασε τα!Η μόνη αμοιβή σου θα είναι η αγάπη και η ικανοποίηση που θα νιώθεις έπειτα από μία καλή πράξη που θα κάνεις!
Αυτά να θυμάσαι."

Δεν μπορούσα να ψελλίσω λέξη.
Έφυγα και διάφορες σκέψεις ήταν στο μυαλό μου.



Μήπως το μαρτύριο τελικά είναι ο μόνος δρόμος για την Ανάσταση;
Μήπως τελικά οι μόνοι σίγουροι δρόμοι είναι οι κακοτράχηλοι;Αυτοί που δεν είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα;