Ήταν νύχτα... το σκοτάδι είχε καλύψει τα πάντα και το φως της λάμπας του δρόμου ήταν πολύ λιγοστό για να προειδοποιήσει τον ανυποψίαστο διαβάτη για την κίνδυνο που παραμόνευε μπροστά. Αν περνούσε απο το χέρι του ποτέ δεν θα διέσχιζε αυτό το στενό σοκάκι νύχτα αλλά ήταν δυστυχώς ο μόνος δρόμος για να φτάσει σπίτι. Κάθε βράδυ προχωρούσε αθόρυβα και παρακαλούσε να βγεί από την άλλη πλευρά ζωντανός. Σήμερα όμως δεν ήταν η τυχερή του μέρα.
Οι σκιές των ψηλών κτιρίων κατάπιαν την σιλουέτα του δύσμοιρου οδοιπόρου καθώς αυτός προχωρούσε αργά μέσα στο στενό. Άξαφνα ένα χέρι του έκλεισε το στόμα ενώ ένα δεύτερο του έφερε μια λεπίδα στο λαιμό. «Τα λεφτά σου ή την ζωή σου;» άκουσε μια διαπεραστική σαν σφύριγμα φιδιού φωνή να του ψυθιρίζει στο αυτί. Το αίμα του πάγωσε και ανίκανος να σκεφτεί ή να δράσει ψέλισε «δεν ασχολούμαι με ληστές».
«Α! Εντάξει τότε, μπορείς να φύγεις» είπε ο ληστής και χαλάρωσε τελείως την λαβή. «Καλό δρόμο και να προσέχεις» συμπλήρωσε. Ο διαβάτης έτριβε το λαιμό του για να ξεμουδιάσει ενώ ένιωθε το αίμα να επιστρέφει στο πρόσωπό του. «Μα καλά δεν φοβάσαι μήπως φέρω την αστυνομία και σε συλλάβουν». «Μπα, εγώ δεν ασχολούμαι με αστυνομικούς» απάντησε τελείως φυσιολογικά ο ληστής και ξανακρύφτηκε εκεί που ήταν. «Φύγε τώρα, μου διώχνεις τον κόσμο». Μη θέλωντας να πιέσει άλλο την τύχη του ο περαστικός έφυγε βιαστικά για το σπίτι του.
Δεν ξέρω αν εσείς βλέπετε κάτι το παράλογο στην πιο πάνω ιστορία, εγώ πάντως όχι. Για την ακρίβεια την έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό από πολλά άτομα που βρίσκουν την στάση του διαβάτη ως πλήρως φυσιολογική μέθοδο αντιμετώπισης του ληστή.
«Θα ψηφίσεις στις εκλογές φέτος?»
«Μπά δεν ασχολούμαι με παρατάξεις»
ΥΓ: Πάντως οι παρατάξεις δεν είναι τόσο κακές. Από κει βγαίνουν όλοι οι παραταξιακοί, που τέτοιο καιρό έχουν τα ορμονικά τους και στάζουν μέλι. Μπορείς να τους βρίσεις, να τους γράφεις στα @@ σου, να τους τα χώνεις και αυτοί θα σου μιλάνε με ευγένεια την οποία θα ζήλευε και η Βασίλισσα της Αγγλίας. Που θα το ξαναβρεις αυτό? Ε?
1.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου