Γιατρέ μου δεν είμαι καλά-Επίσκεψη 1η

Γιατρέ μου δεν είμαι καλά.Πραγματικά δεν είμαι.Νιώθω πως η βλάβη στον εγκέφαλο μου όσο πάει και μεγαλώνει.Πίστευα πως με το χρόνο τα πράγματα θα βελτιωθούν,θα γίνουν καλύτερα αλλά τίποτα.Όσο μεγαλώνω,τόσο πιο πολλές βίδες μου λασκάρουν.Άσε σου λέω,έχω μεγάλο πρόβλημα.

-Σιγά ρε παιδί μου,ένα ένα.Ας ξεκινήσουμε με αυτό που σε απασχολεί.

Γιατρέ μου δεν ξέρω πως να το πω,πως να το περιγράψω.

-Με δικά σου λόγια.Οι δυο μας είμαστε.Εκφράσου ελεύθερα.Μη φοβάσαι.

Ωραία.Όσο μεγαλώνω,μου έρχονται σκέψεις πάρα πολύ κακές.

-Όπως;

Να ότι έχω δει τον ίδιο τον ΔΙΑΒΟΛΟ πολλές φορές.Με έχει κοιτάξει μέσα στα μάτια σου λέω.

-Ενδιαφέρον.Θέλω να τα ακούσω όλα.Για άρχισε.

Θα αρχίσω γιατρέ μου.Θα στα πω όλα.Με το νι και με το σίγμα.Θα προσπαθήσω να βγάλω το βάρος που κουβαλάει η ψυχή μου.
Ας αρχίσω λοιπόν:
Την πρώτη φορά που είδα τον ΔΙΑΟΛΟ ήμουν μικρός.Έκτη δημοτικού πρέπει να πήγαινα.Ναι έκτη δημοτικού πήγαινα.Είχε που λες πάει όλο το σχολείο εκδρομή.Εγώ άλλο που δεν ήθελα,μια μέρα όλο ποδόσφαιρο.Και πραγματικά έτσι έγινε.Όταν φεύγαμε,τα πόδια μου είχαν πρηστεί,τα ρούχα μου είχαν σκονιστεί.Αλλά εκεί έγινε κάτι το οποίο δεν......

-Δεν;

Δεν είχα ξαναζήσει.Μου ήρθε έτσι τυχαία.

-Για πες μου.

Αφού καθίσαμε στα λεωφορεία λοιπόν για το δρόμο του γυρισμού,έγινε όπως σου είπα κάτι το αναπάντεχο.

-Πες το μη φοβάσαι.Ομολόγησε το.

Ε να,είδα για πρώτη φορά το ΔΙΑΟΛΟ.Ναι σου λέω τον είδα.

-Και πως ήταν;Τι έκανε;

Λοιπόν,ήταν ξανθός,στην ίδια ηλικία με εμένα,ίδια τάξη με εμένα.Όπως σου είπα ήταν ξανθός με γαλάζια μάτια.Χόρευε μέσα στο λεωφορείο.

-Και λοιπόν;

Τι και λοιπόν;Σε μια στιγμή που είχα σταματήσει να διαβάζω το "ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ" μου,γυρνάω τα μάτια μου προς εκεί που έπεφτε ο χορός.Όχι τίποτε άλλο,αλλά ήθελα να πάω σπίτι μου να φάω.Με το που γυρνάω,έβλεπα τον ΔΙΑΟΛΟ μπροστά μου.Τον έβλεπα μπροστά μου να χορεύει,να γελάει με τα άλλα κορίτσια.Και ξάφνου ο ΔΙΑΟΛΟΣ γυρνάει και με κοιτάει και αυτός με στα μάτια.Μου γελάει.Μου λέει:"έλα σήκω να χορέψουμε!".Η ταραχή μου μεγάλη.Δεν ξέρω τι να κάνω.Ο ίδιος ο άρχοντας του σκότους είναι δίπλα μου και με καλεί να χορέψουμε.Κρύος ιδρώτας με έχει λούσει.Τα πόδια μου τρέμουν.Όμως,πάνω στην αμηχανία μου πάνω,σκαρφίζομαι ένα ψέμα:"δεν μπορώ,έχω χτυπήσει το πόδι μου".Έτσι,κατάφερα να τον ξεγελάσω,αλλά μετά.....

-Μετά τι;

Μετά για ένα μήνα ερχόταν μπροστά μου όταν περπάταγα μόνος μου,όταν κοιμόμουν.Σαν να μου είχε βάλει κοριό και με ακολουθούσε σε ότι και να έκανα.Μαρτύριο είχε γίνει η ζωή μου.Με τυραννούσε ,σαν να μην δεχόταν να παραδεχτεί ότι τον ξεγέλασα εκείνη τη φορά.Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον είδα.

-Η επόμενη;

Αυτή άργησε λίγο,μπορώ να πω.Βέβαια,γιατρέ μου πρόσεχα και εγώ,έβλεπα και σταματάγα τις όποιες κινήσεις έβλεπα που έκανε για να ξανασυναντηθούμε.Πρόσεχα.Αλλά το κακό έγινε.....

-Για πες μου.....

Πήγαινα Β' Λυκείου.Ήμουν παιδί της μπάλας και του χαβαλέ.Παρτίδες με άλλους/άλλες δεν πολυείχα.Γιατί όπως σου είπα,πρόσεχα τις όποιες κινήσεις που έκανε.Αλλά το κακό έγινε.Μια φορά γύριζα από το το βραδυνό σχολείο.Εκείνο το βράδυ δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά ήθελα να περάσω από την πλατεία του Πύργου.Παράξενο πράγμα.Δεν μου είχε ξανατύχει αυτό το πράγμα.Ντε και καλά ήθελα να περάσω από την πλατεία.

-Και;

Βάδιζα λοιπόν,κάπως απρόσεχτα είναι η αλήθεια,και έστριβα σε ένα στενό για να πάω στο σπίτι μου.Εκεί όμως τον ξανασυνάντησα.Με βρήκε πάλι.Και τώρα ζητούσε εκδίκηση....

-Πες ρε παιδί μου,μην σταματάς.

Με το που στρίβω,νιώθω σαν να χτύπησα κάποιον.Τα βιβλία μου μου έπεσαν από τα χέρια.Γυρνάω,σκύβω να τα σηκώσω και ξαφνικά τον ξαναβλέπω.Μελαχρινή,με μαύρα μάτια,ίδια ηλικία.Τον κοιτάω τον ΔΙΑΟΛΟ,με κοιτάει στα μάτια.Η ίδια αμηχανία με τότε,ο ίδιος κρύος ιδρώτας.
Μου μιλάει:"Τι κάνεις snok-ακη;"
Απαντώ με δισταγμό:"Κα λα".
Μου μιλάει πάλι:"Πας σπίτι σου;"
Απαντώ πάλι με κάποια αμηχανία:"Ναι".
Και τότε είπε κάτι ο ΔΙΑΟΛΟΣ,που για κανένα πεντάμηνο μου έκανε τη ζωή κόλαση.Μου είπε:"Αχ ωραία,και εγώ στο σπίτι μου πηγαίνα,κοντά μένουμε πάμε μαζί."
Σου το λέω γιατρέ μου,πρώτη φορά ένιωθα ότι ο δρόμος για το σπίτι μου είναι ένας δρόμος που δεν έχει τελειωμό.Μέχρι να φθάσω σπίτι μου άκουσα από τον ΔΙΑΟΛΟ πως τα περνάει με τις φίλες του,τι κάνει τα Σάββατα.Αλλά αυτά ήταν τίποτε.Ξαφνικά ο ΔΙΑΟΛΟΣ σαν να θυμόταν πως τον είχα ξεγελάσει τότε και ήθελε να με εκδικηθεί.Μου λέει:"Πάμε αυτό το σάββατο για καφέ στην πλατεία;".Γιατρέ μου,ένα θα σου πω,δεν ήξερα τι να πω και τι να κάνω,τι να απαντήσω.Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλα τα υπόλοιπα σάββατα ήμουν άρρωστος.

-Χμ.Ενδιαφέροντα τα όσα μου είπες.Τίποτε άλλο;;

Όπως καταλαβαίνεις γιατρέ μου,σιγά να μη δεχόταν και τη δεύτερη ήττα του.Τώρα το αισθανόμουνα ότι θα χτυπούσε πιο δυνατά,πιο σκληρά.Θα τα έπαιζε όλα για όλα.

-Για πες μου.

Είχα τελειώσει τις πανελλήνιες και το καλοκαίρι είχε αρχίσει.Είχα επίσης αρχίσει να καταλαβαίνω ότι η βλάβη μου του εγκεφάλου μου μεγαλώνει.Τέλος πάντων.Ένα βράδυ που λες είπαμε με κάτι παιδιά να πάμε σε ένα κλαμπ δίπλα στη θάλασσα,που μαζεύει πολύ κόσμο.Συμφώνησα και ούτε να το καταλάβω ήμουν στο κλάμπ.Τα ρεμάλια οι φίλοι μου είχαν πει,ότι θα πάμε μόνοι μας,αλλά με εξαπάτησαν.Είχαν φέρει και τα κορίτσια τους καθώς και επίσης και το ΔΙΑΟΛΟ.Ναι ναι τότε πραγματικά ένιωσα τη δύναμή του.

-Για συνέχισε.

Πήγαμε.Οι τέσσερις φίλοι μου και τα κορίτσια τους,εγώ και ο ΔΙΑΟΛΟΣ.Όσο η νύχτα περνούσε η κατάσταση δυσκόλευε.Οι φίλοι μου ήθελαν να μιλάνε,μιλάνε τρόπος του λέγειν, μόνο με τα κορίτσια τους,με αποτέλεσμα εγώ και ο ΔΙΑΟΛΟΣ ήμασταν αντιμέτωποι.Τώρα ο ΔΙΑΟΛΟΣ είχε αλλάξει λίγο εμφάνιση.Είχε βαμμένα κόκκινα νύχια,πλούσιο μπούστο,κόκκινα γυαλιά και μαύρα μαλλιά.Εγώ κρατάω όσο μπορώ.Αλλά ξαφνικά τα πάντα καταρρέουν.Έρχεται προς το μέρος μου.Μου μιλάει.Γελάει.Τα ίδια συμπτώματα,να μην τα ξαναπώ,ή να τα ξαναπώ;

-Όχι,δεν χρειάζεται.Για συνέχισε.Τι σου είπε;

Που να θυμάμαι,άκουγα νομίζεις;Ήταν τόσο δυνατά η μουσική που δεν άκουγα τίποτα.Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι του έδωσα το τηλέφωνο μου.

-Άρα λοιπόν δεν έγινε τίποτε.

Κάτσε να δεις και μην προτρέχεις.Ένα απόγευμα γυρνώντας από την μπάλα,ακούω το κινητό μου να βαράει.Τρέχω να δω ποιος είναι,άγνωστος αριθμός.Δεν το ήξερα.Το σηκώνω,ήταν ο ΔΙΑΟΛΟΣ.

-Και;Τι σου είπε;

Με προσκαλούσε για καφέ στη πλατεία.

-Και τι έγινε;Πήγες;

Πήγα.Ναι,πήγα.Δεν ξέρω πως το αποφάσισα αλλά πήγα.Και τότε μαρτύρησα.Με περίμενε στη πλατεία ο ΔΙΑΟΛΟΣ με μια φίλη του.Καθίσαμε και αρχίσαμε να μιλάμε.Σιγά σιγά η κουβέντα εξαπλωνόταν.Δεν μπορούσα να τον σταματήσω.Δεχόμουν επίθεση,και δεν ήξερα να αμυνθώ.Τα είπαμε όλα,τι για σχολείο,τι για μαθήματα,τι για φοιτητική ζωή,τι για σχέσεις,τα πάντα.Αλλά ήθελε και άλλο να με βασανίσει.Όταν τελειώσαμε μου είπε:"Φέτος έχουμε αποφασίσει εγώ,οι φίλοι σου και οι φίλες τους να πάμε στη Πάρο,θες να έρθεις;".Παγώνω γιατρέ μου.Παγώνω.
Ένα μόνο θα σου πω:όλο το καλοκαίρι δούλευα.
Γιατρέ μου τι έχω;Θα γίνω καλά;;;;;Πείτε μου όλη την αλήθεια.