Η βλάβη του εγκέφαλου μου με χτύπησε στη μνήμη μου.Θυμήθηκα κάτι το οποίο το είχα το ξεχάσει....
και δεν το είχα καν καταλάβει.......αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.....
Θυμάμαι τη μέρα που τελείωναν τα μαθήματα στον Πύργο.Χαμός.
Όλοι στις καφετέριες ξέγνοιαστοι ,ελεύθεροι, έτοιμοι να ζήσουμε τους καλοκαιρινούς μας έρωτες(το λέω αυτό μήπως τύχει τίποτα αλλά που;..)....
Όλοι χαρούμενοι;;;;
Όχι.
Σε μια γειτονιά κάτι θαρρείς πως μυρίζει σαν πόλεμος.Θα ξεσπάσει κάτι σαν καταιγίδα,σαν μπόρα..... μέσα στο κατακαλόκαιρο....
Παντού ακούς αγριοφωνάρες,από παντού ακούς βρισιές....
Δυο γειτονιές βρίσκονται σε πόλεμο.
Ανάμεσα τους βρίσκεται ένα αθλητικό κέντρο.Αρκετά μεγάλο.Έχει μέσα τα πάντα.Αλλά το ζουμί τους είναι το γήπεδο ποδοσφαίρου που έχει.Όλα τα λεφτά.
Η συμφωνία του στοιχήματος είναι σαφής.
Αγώνας ποδοσφαίρου 5χ5 μέχρι τα 10 γκολ χωρίς φάουλ.Χωρίς φάουλ.Όποιος νικήσει,δικό του το γήπεδο για όλο το καλοκαίρι.Για όλο.
ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Οι παίκτες θα πρέπει να είναι οι μεγαλύτεροι ηλικιακά της κάθε γειτονιάς.
Θυμάμαι ότι στις αρχές που το κάναμε αυτό η γειτονιά μου της οποίας ήμουν ο αρχηγός ως ο μεγαλύτερος,χάναμε με κατεβασμένα τα χέρια.
Κάτι 10-0,10-1.Τρελά πράγματα σου λέω.
Αυτή τη χρονιά όμως φαινόταν ότι κάτι γαμημένο πρόκειται να αλλάξει.
Δεν αντέχαμε να ξενιτευόμαστε για να παίζουμε μπάλα.Δεν αντέχαμε την ήττα.Δεν αντέχαμε την ντροπή.Δεν αντέχαμε.Το είχαμε βάλει σκοπό φέτος.
"Ρε πούστηδες ο ήλιος να ανατείλει από τη δύση,ΕΜΕΙΣ θα νικήσουμε.ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ''.
Το ματς αρχίζει.Βρισκόμαστε πίσω στο σκορ με 2-0.
Οι συμπαίκτες μου με κοιτάνε.
Εγώ ατάραχος,τους φωνάζω:''Πάμε ρε,πάμε ρε,μη τους φοβάστε,δεν ξέρουν μπάλα".
(Εν τω μεταξύ έχω ξεχάσει να αναφέρω ότι οι παίκτες της άλλης γειτονιάς παίζουν όλοι σε ομάδες,έχουν πάει σε ακαδημίες ποδοσφαίρου ενώ εμείς απλώς παίζαμε μπάλα για το κέφι μας.Για το έτσι μας....)
Όμως τίποτα.
Ότι σουτ και να κάναμε ή θα πήγαινε πάνω στον τερματοφύλακα τους ή δοκάρι.
Χάναμε ήδη με 4-0.
Εγώ να φωνάζω:''Μην τους φοβάστε ρε.Μην φοβάστε.Απάνω τους και ότι γίνει.Ορμάτε.Επίθεση.Τι έχουμε να χάσουμε;;Απάνω τους!!Δεν ξέρουν μπάλα!!!Απλώς τυχεροί είναι!!Ξυπνάτε!!!Εντάξει χάναμε παλιά αλλά σήμερα δεν θα χάσουμε από αυτούς ρε πούστη μου!!!Δεν θα χάσουμε!!!Μην τους φοβάστε ρε!!!!!!!!Ορμάτε και ότι γίνει!!!!Μην τα παρατάτε!!!"
Γιατί κάτι μέσα μου,μου έλεγε ότι θα νικήσουμε.Θα νικήσουμε..
Λίγο λίγο αρχίζαμε και παίρναμε τα πάνω μας.
Αποτέλεσμα μετά από μισή ώρα και δυο γρήγορα γκολ να ισοφαρίσουμε.
Ε ναι λοιπόν το σκορ είναι 4-4.
Όλα από την αρχή.
Οι αντίπαλοι σαστισμένοι.Δεν το περίμεναν.Δεν είχαν καταλάβει τίποτε.Απλώς έβλεπαν ότι το σκορ είναι 4-4.
Και τότε άρχισε το σφάξιμο.
Κλωτσιές,μπουνιές.
Το ματς έχει διακοπεί πόσες φορές για να παιχτεί ξύλο.
Από το στόμα μου βγάζω αίμα.Η μπλούζα μου έχει αραιά κηλίδες αίματος.
Κουτσαίνω.
Αλλά συνεχίζω.Προσπαθώ να χωρίσω τους όποιους καυγάδες γίνονται.
Μέχρι το τέλος πρέπει το ματς να διακόπηκε γύρω στις 20 φορές για να παιχτεί ξύλο.
Έφηβοι βλέπεις.Πρέπει να δείξουμε στα κορίτσια που μας κοιτάνε ότι είμαστε άντρες.
Έχουμε όμως πετύχει.Τους έχουμε εκνευρίσει.Έχουμε κερδίσει το σεβασμό τους,έστω και κρυφά.
Το ματς κυλάει.
Πηγαίνουμε μαζί.
Βάζουμε,βάζουν γκολ.
Από κοντά.
Παίζουμε τώρα κοντά στις 2 και μισή ώρες....
Αρχίζω να μην νιώθω τα πόδια μου.
Δεν πρέπει να τα παρατήσω όμως.Είμαι ο αρχηγός της γειτονιάς μου.Αν τα παρατήσω εγώ,από ποιον θα πάρουν κουράγιο οι συμπαίκτες μου;Από που θα πάρουν το παράδειγμα;;;
Μέσα όμως ευχόμουν να φάω μια κλωτσιά και να μην νιώθω καθόλου πλέον τα πόδια μου.Να τελειώσει εδώ ρε παιδί μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μέσα μου,ένα μέρος του εαυτού μου έχει συμβιβαστεί με την εως τώρα πορεία.
Είναι ευχαριστημένο.Όσα μπορούσαμε να δώσουμε,τα δώσαμε.
Ένα άλλο μέρος του εαυτού μου όμως αρνείται πεισματικά να υποχωρήσει,αρνείται να υποκύψει στο πόνο,αρνείται με όλες του τις δυνάμεις να τα παρατήσει.
Αυτό είναι το οποίο με κρατά όρθιο.
Αυτό μου δίνει δύναμη.
Υπομένω όλες τις κλωτσιές και αγκωνιές που δέχομαι.Κρατώ την ψυχραιμία μου.Πείθω τον εαυτό μου ότι θα μιλήσω και εγώ αλλά διαφορετικά.
Το ματς είναι στο 9-9.Τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή.Τα πάντα.Η νίκη και η ήττα,δυο έννοιες που χωρίζονται μεταξύ τους με μια λεπτή γραμμή.Τείνουν να γίνουν το ίδιο.Τείνουν να ταυτιστούν.
Κερδίζουμε κόρνερ.
Κουτσαίνοντας φθάνω στην περιοχή.
Δεν έχω άλλες δυνάμεις.Δεν πρέπει όμως και να τα παρατήσω.Δεν θέλω να τα παρατήσω.Θα με πάρουν από εδώ ή σηκωτό ή νικητή.Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.Δεν θέλω να υπάρχει.Αρνούμαι να δεχτώ ότι υπάρχει.
Το κορνερ εκτελείται.
Χάνουμε τη μπάλα και βγαίνουν την αντεπίθεση.
Μαζεύω όλες μου τις δυνάμεις,τα πάντα,ότι έχω και δεν έχω, και τρέχω να τους προλάβω.
"Ρε πούστηδες εμείς θα σας νικήσουμε",άκουγα από μέσα μου.
Τρέχω.
Μια σκέψη.Η μόνη λύση.
Πρέπει να κάνω βουτήξω και να κάνω τάκλινγκ και να πάρω την μπάλα για να τη δώσω μπροστά.Αν πετύχει νικήσαμε.
Είναι μπροστά δυο δικοί μας με κανέναν δικό τους.
Πρέπει να το κάνω.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα.Εύχομαι να πετύχει.Κλείνω τα μάτια.Βουτάω.
Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
Άκουσα φωνές και γέλια,κραυγές:''γκοοοοοοοοοοοοολ,γκοοοοοοοοοοοοολ".
Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
Το καλοκαίρι απλώς παίζαμε στο γήπεδο που νικήσαμε.
Από το γήπεδο έφυγα κουτσαίνοντας.Δακρύζοντας αλλά όχι από πόνο.
Η μπλούζα μου έχει ματώσει.
Λες και ήμουν κοντά σε πυροβολισμούς.
Δεν το βάλαμε ποτέ κάτω.
Τι και αν χάναμε τις προηγούμενες φορές συνέχεια;
Τι;
Αποφασίσαμε σε ένα παιχνίδι να παίξουμε έχοντας την σκέψη στο μυαλό μας πως ότι και αν γίνει,ότι και αν συμβεί εμείς ένα πράγμα θα ξέρουμε.
Αρνούμαστε να δεχτούμε την ήττα.Την όποια ήττα.
Ότι και αν γίνει.
Αρκεί να είχαμε θέληση,πείσμα και σωστή τακτική..............
1.JPG)
